سیری کامل در اصول فقه: دوره ده ساله دروس خارج اصول محمد فاضل لنکرانی جلد 10 صفحه 492

درس یکصد و سی و هشتم

اشاره

بسم الله الرحمن الرحیم

الحمد للّه ربّ العالمین و الصّلوه و السّلام علی سیّدنا و مولینا و نبیّنا أبی القاسم محمّد صلّی اللّه علیه و آله و سلّم و علی آله الطیّبین الطّاهرین المعصومین و لعنه اللّه علی أعدائهم أجمعین، من الآن الی قیام یوم الدّین.

بحث در استدلال به آیۀ نفر بود که متوقف بر این است که اموری اثبات بشود تا این استدلال تمامیت پیدا کند. امر اول این بود که ذیل این آیۀ شریفه که می فرماید: «لَعَلَّهُمْ یَحْذَرُونَ» دلالت بر وجوب حذر و حذر داشته باشد و دلالت بر وجوب حذر از راههای مختلفی، ثابت می شود. بحث در راه اول بود. راه اول برای اثبات وجوب تحذر، این بود که ما بگوییم از استعمال کلمۀ لعل استفاده می شود که این حذر، لا محاله یک محبوبیت و رجحانی دارد ولو اینکه مستقیما وجوب را استفاده نکنیم، لکن اصل مطلوبیت و محبوبیت تحذر با استعمال کلمۀ لعل استفاده می شود. و بعد از آنکه محبوبیت ثابت شد، به یکی از دو راه، وجوب را استفاده کنیم: یک راهش آن اجماع مرکبی بود که دیروز ملاحظه فرمودید.

ملازمۀ بین محبوبیت حذر و وجوب آن

راه دوم استفادۀ وجوب، یک ملازمۀ عقلیه ای است که بین رجحان حذر و وجوب حذر