سیری کامل در اصول فقه: دوره ده ساله دروس خارج اصول محمد فاضل لنکرانی جلد 10 صفحه 507

درس یکصد و چهلم

اشاره

بسم الله الرحمن الرحیم

الحمد للّه ربّ العالمین و الصّلوه و السّلام علی سیّدنا و مولینا و نبیّنا أبی القاسم محمّد صلّی اللّه علیه و آله و سلّم و علی آله الطیّبین الطّاهرین المعصومین و لعنه اللّه علی أعدائهم أجمعین، من الآن الی قیام یوم الدّین.

عرض کردیم که یکی از مقدماتی که استدلال به آیۀ نفر بر آن توقف دارد این است که وجوب حذر عقیب الانذار تحقق پیدا کند و این در صورتی می تواند دلیل بر حجیت قول منذر و خبر واحد باشد که وجوب حذر، اطلاق داشته باشد، یعنی چه قول منذر، افادۀ علم بکند و چه قول منذر افادۀ علم نکند، این وجوب حذر، ثابت است. اگر آیه بتواند این معنی را ثابت کند، مقدمۀ مهمی برای صحت استدلال به این آیه تمام می شود و الا اگر این معنی ثابت نشود و اطلاق برای آیه، محرز نباشد، ما احتمال می دهیم و قدر متیقن هم همین است که وجوب حذر در صورتی ثابت است که قول منذر، افادۀ علم کند و این دیگر نمی تواند با مسألۀ حجیت خبر واحد ارتباطی داشته باشد.

حالا آیا اطلاق در این آیه هست؟ اگر حذر را هم به معنای حذر عملی و موافقت عملیه معنی بکنیم اما این جهتش را چگونه ثابت کنیم؟ اینجاست که یکی دو نفر از بزرگان و اعلام در مقام این برآمده اند که اثبات کنند آیۀ شریفه دارای اطلاق است و از آن استفاده می شود که