سیری کامل در اصول فقه: دوره ده ساله دروس خارج اصول محمد فاضل لنکرانی جلد 11 صفحه 547

پس خلاصه این صورت از فرض دوم این شد که گاهی اهمیت و مزیّت به حدی می رسد، که اگر شبهه، شبهۀ بدویه هم باشد، انسان نمی تواند ارتکاب بکند، تا چه برسد به این که طرف علم اجمالی قرار بگیرد. اگر این طور شد، در دوران بین محذورین که علم اجمالی وجود دارد، حتما باید جانب آن ذو المزیه و ذو الاهمیه گرفته بشود، یعنی در مثال ما باید جانب حرمت را بگیریم.

اما صورت دوم آنجایی است که اهمیت و مزیتی هست فی الجمله، اما مزیت آنقدر نقش ندارد که اگر به صورت شبهه بدویه هم باشد، ما مجبور بشویم که این مزیت را به آن ترتیب اثر بدهیم. آیا در اینجا اصاله التخییر جریان پیدا می کند یا نه؟ آنطور که مرحوم محقق خراسانی(ره) در کتاب کفایه بیان می کند، اینجا دوران امر بین تعیین و تخییر است، و در دوران امر بین تعیین و تخییر، عقل حکم به اشتغال می کند، و لازمۀ حکم به اشتغال، این است که جانب همان ذو المزیه و ذو الاهمیه باید گرفته بشود. بیان محقق خراسانی را ملاحظه بفرمایید، ببینیم آیا این بیان ایشان باید اخذ بشود یا این که اینجا مانعی از جریان اصاله التخییر وجود ندارد؟

پرسش:

1 - آیا استصحاب وجوب و حرمت در دوران بین محذورین جاری است؟

2 - بیان محقق نائینی(ره) در تنزیلی بودن استصحاب را توضیح دهید.

3 - ردّ استاد بر محقق نائینی(ره) در تنزیلی بودن استصحاب را بیان کنید.

4 - آیا موافقت التزامیه در احکام لازم است؟

5 - نظر استاد در علت عدم جریان اصول در اطراف علم اجمالی چیست؟

6 - آیا اصاله التخییر عقلی در واقعۀ واحده با وجود مزیت جاری است؟