سیری کامل در اصول فقه: دوره ده ساله دروس خارج اصول محمد فاضل لنکرانی جلد 14 صفحه 244

دلالت می کند و دیگر جمع بین این روایت و آن روایات، معنا ندارد. بین اینها تنافی تحقق دارد نه مسألۀ مطلق و مقید که شما بگویید: بین مطلق و مقید، جمع دلالی عقلائی وجود دارد بلکه این صحیحه رسما دلالت می کند بر اینکه باید رکعت مشکوکه متصله انجام بشود، آن روایت«ابن علی الاکثر»، دلالت دارد بر اینکه رکعت مشکوکه باید منفصله انجام بشود. چطور ما بین این دو جمع بکنیم؟ چطوری بگوییم: مسأله اطلاق و تقیید مطرح است؟ در حقیقت مثل این است که در مورد شک، یک روایت می گوید: «اذا شککت فابن علی الاکثر» و یک روایت هم می گوید: «اذا شککت لا تنقض الیقین به». این «لا تنقض الیقین به» که در مورد شک وارد شده، «یدل علی الاتصال»، آن«ابن علی الاکثر» هم که در مورد شک وارد شده، «یدل علی الانفصال». ما چطوری بین این دو جمع بکنیم؟ چطوری مسألۀ اطلاق و تقیید را در اینجا مطرح بکنیم؟ اطلاق و تقیید، یک جمع عقلائی بین الدلیلین است و اصلا بین دلیل مطلق و دلیل قید از نظر عقلا، تعارض به چشم نمی خورد و لذا اخباری که در باب علاج متعارضین وارد شده، این اخبار اصلا شامل روایاتی که یکی مطلق باشد و دیگری مقید باشد، نمی شود برای اینکه روایات مطلق و مقید«لیسا متعارضین، لیسا خبرین مختلفین» که تعبیرات مختلفه ای در اخبار علاجیه وارد شده است.

آیا اینجا هم همین طور است یا همان طوری که مرحوم شیخ فرمود، اگر استصحاب عدم اتیان به رکعت مشکوکه جاری بشود، نتیجه اش این است که آن رکعت، متصله باید انجام بشود؟ پس چطور این روایت را معنا بکنیم؟

سیدنا العلامه الاستاذ الامام(ره) یک معنایی از این روایت کرده اند که ضمن اینکه معنای دقیقی است ولی گویا عرف با این موافق نباشد و نتوانیم روایت را این طور معنا بکنیم. البته این سبب نشود که در کلامشان دقت نشود. ایشان مطلب دقیقی فرموده اند.

معنای امام(ره) درباره صحیحۀ زراره در مقام

ایشان می فرمایند: در بین تمام احتمالاتی که در روایت، جریان دارد، اظهر احتمالات این است که درباره این جملۀ«لا ینقض الیقین بالشک» آنچه در ذهن ما مرتکز است که هرکجا این جمله هست در رابطۀ با استصحاب است را کنار بگذاریم و روی خود عبارت، تکیه بکنیم، روی عناوین مأخوذۀ در عبارت تکیه بکنیم. ما می بینیم در اینجا