سیری کامل در اصول فقه: دوره ده ساله دروس خارج اصول محمد فاضل لنکرانی جلد 15 صفحه 324

بعد از آنکه این دو مقدمه تمام شد: یکی اعتبار اتصال زمان شک به یقین است، و دیگر اینکه در شبهۀ مصداقیه نمی شود به دلیل مراجعه کرد، و به تعبیر دیگر این اتصال زمان شک به یقین را شما باید احراز کنید تا«لا تنقض الیقین بالشک» پیاده شود. و الا اگر در موردی شک داشته باشید که آیا اتصال زمان شک به یقین هست یا اتصال زمان شک به یقین نیست، اینجا«لا مجال للرجوع الی لا تنقض الیقین بالشک».

مدعای مرحوم آخوند با توجه به این دو مقدمه این است که ما در این مثالهایی که ذکر کردیم که اثر شرعی تنها بر یک عدم ترتب پیدا می کرد، مرحوم آخوند می فرماید: این استصحاب از نظر حالت سابقه مسأله ای ندارد، و اشکالی متوجه او نیست، لکن به لحاظ اینکه اتصال زمان شک به یقین در این استصحاب احراز نشده است، روی عدم احراز اتصال شما به«لا تنقض الیقین بالشک» نمی توانید تمسک کنید، در صورتی می توانید تمسک کنید که احراز اتصال زمان شک به یقین شده باشد، و عنوان«نقض الیقین بالشک» کاملا تحقق پیدا کند، در این صورت جای رجوع به«لا تنقض الیقین بالشک» است.

این دو مقدمه و این مدعای ایشان است تا بعد این دو مقدمه را بر مدعا تطبیق کنیم و بعد ببینیم که آیا این بیان قابل قبول هست یا نه؟ لذا عبارت ایشان را با دقت مطالعه کنید.

پرسش:

1 - آیا دو استصحاب عدمی به نظر مرحوم آخوند(ره) باهم جاری می شوند؟

2 - تعارض دو استصحاب عدمی به نظر شیخ طوسی(ره) را توضیح دهید.

3 - چرا جریان استصحاب عدمی در مورد موضوع اثر شرعی نیست؟

4 - مراد از اتصال زمان شک به زمان یقین را بیان کنید.

5 - تمسک به عام در شبهۀ مصداقیه را با ذکر مثال توضیح دهید.