سیری کامل در اصول فقه: دوره ده ساله دروس خارج اصول محمد فاضل لنکرانی جلد 15 صفحه 495

درس چهارصد و نود و هفتم

اشاره

بسم الله الرحمن الرحیم

الحمد للّه ربّ العالمین و الصّلوه و السّلام علی سیّدنا و مولینا و نبیّنا أبی القاسم محمّد صلّی اللّه علیه و آله و سلّم و علی آله الطیّبین الطّاهرین المعصومین و لعنه اللّه علی أعدائهم أجمعین، من الآن الی قیام یوم الدّین.

مقتضای دقت در دلیل استصحاب

عرض کردیم که عمده چیزی که باید در این بحث، ملاک قرار بگیرد، «لا تنقض الیقین بالشک» است و ما در اینجا ملاحظه می کنیم که هم عنوان یقین و شک مطرح شده است و هم عنوان نقض، متعلق نهی قرار گرفته است. همان طوری که ملاحظه فرمودید، عنوان یقین و شک نمی تواند به امر تصوری تعلق بگیرد. یقین همیشه مربوط به یک معنای تصدیقی است و همین طور عناوین دیگری از این قبیل.

پس ما از استعمال کلمۀ یقین می فهمیم که یک قضیّۀ متیقنه ای در کار است، و از استعمال کلمۀ شک می فهمیم که قضیّۀ مشکوکه ای در کار است، و کأنّ به جای کلمۀ یقین و شک، تعبیر شده است: «لا تنقض القضیّه المتیقنه بالقضیّه المشکوکه». و از استعمال کلمۀ نقض و اینکه نقض را متعلق نهی قرار داده است، این نکته را استفاده می کنیم که قضیّۀ متیقنه و مشکوکه باید اتحاد داشته باشد. معنا ندارد که بگویند: قضیّۀ متیقنه ای که