شرح فارسی کفایه الاصول آخوند خراسانی جلد 1 صفحه 97

احدها التبادر و دعوی ان المنسبق الی الاذهان منها هو الصحیح و لا منافاه بین دعوی ذلک و بین کون الالفاظ علی هذا القول مجملات فان المنافاه انما تکون فیما اذا لم یکن معانیها علی هذا الوجه مبینه بوجه و قد عرفت کونها مبینه بغیر وجه.

یا اعم.

ثمره بین صحیحی و اعمی و اشکال در آن

قوله:الا انه لیس بثمره الخ. الا اینکه این نتیجه ما نیست بر مثل این مسئله چونکه شناختی قبلا از اینکه نتیجه این مسئله اصولیه همانا کبری مسئله فقهیه است در طریق استنباط احکام فرعیه یعنی ما به واسطه نتیجه مسئله اصولیه می توانیم احکام فرعیه را استنباط کنیم مثل اینکه در اصول ثابت کردیم که مقدمه واجب واجب است که این کبری است و اینجا کارهائی که قبل از حج بجا می آوریم مثل سیر و غیره را واجب می دانیم چون این ها مقدمه حج هستند که این صغری است و مقدمه واجب واجب است پس نتیجه می گیریم سیر و غیره واجب است یعنی بشکل اول می گوییم السیر فی الحج مقدمه الواجب و کل مقدمه الواجب واجب فالسیر فی الحج واجب به هرحال ادله ای را بر صحیحها ذکر کرده اند به چند وجه.

ادله صحیحیها و رد آنها

دلیل اول صحیحیها تبادر

قوله:احدها الخ اول تبادر است و ادعاء شده که آن معنائی که منسبق است بذهن معنای صحیح نماز است نه اعم از صحیح در اینجا اشکال شده که منسبق بذهن که معنای صحیح است معلوم می شود که خطاب در نزد شما معلوم است درحالی که قبلا گفتیم در نزد صحیحیها معنای صحیح مجمل است و افراد مختلفه ای دارد کما تقدم و چگونه این ها بذهن می آید.

قوله:فان المنافاه الخ. جواب اینکه این اشکال رد می شود چون در آنجا هم که گفتیم در نزد ما معنای صحیح مجمل است نه مجمل بتمام معنی بلکه باین طور یعنی مثل تبادر معلوم نبود ولی اجمالا تا حدی معلوم بوده مثل الصلاه