حکایات منبر صفحه 74

امام علیه السلام از کلام او استفاده کرد که از عفو الهی ناامید گردیده و بر اثر یاءس و نومیدی به این روز افتاده است . بلافاصله به او فرمود: ((خوف من بر تو از ناامید بودن از رحمت و عفو الهی بیش از خوفی است که از ریختن خون بی گناه ، بر تو دارم .))

و با این جمله کوتاه او را به عفو و آمرزش گناه امیدوار نمود.

سپس فرمود: ((دیه مقتول را به وارث بده !))

عرض کرد: ((برای دادن دیه اقدام نمودم و به وراث او مراجعه کردم ، اما از گرفتن آن ابا نمودند.))

امام علیه السلام فرمودند: ((دیه مقتول را در کیسه های کوچک جای ده و درش را ببند. موقعی که اهل منزل برای نماز جماعت از خانه خارج می شوند، آنها را به داخل خانه بیفکن .))(3)

1- چه می دانم ؟ بیماری های روحی و عصبی ، ص 64.
2- الکافی ، ج 7، ص 296.
3- معاد از نظر روح و جسم ، ج 2، ص 335.

توبه نصوح

التوبة النصوح ما هی فکتب علیه السلام اءن یکون الباطن کالظاهر؛(1)