سوژه سخنرانی محرم صفحه 95

شب یازدهم- انس با قرآن

قرآن کریم به عنوان ثقل اکبر، بزرگ ترین میراث هدایت الهی برای بشر است. چه بسیار آثار روحی و روانی عمیقی که از تلاوت آیات نورانی آن و تدبر و تأمّل در این آیات حاصل می شود. متأسفانه در بسیاری موارد به قرآن، به عنوان وسیله ای برای رسیدن به ثواب تلاوت نگاه می شود؛ در حالی که این کتاب آسمانی، مشحون از مضامین و اندیشه عالی و اهداف بزرگ خلقت است که بی توجهی به این نکات ارزنده، سبب مهجوریت آن می شود. قرآن کریم خود را زیباترین سخن می خواند و درباره آثار آیات نورانی خود بر دلها می فرماید: «اللَّهُ نَزَّلَ أَحْسَنَ الْحَدِیثِ کِتَبًا مُّتَشَبِهًا مَّثَانِیَ تَقْشَعِرُّ مِنْهُ جُلُودُ الَّذِینَ یخْشَوْنَ رَبَّهُمْ ثُمَّ تَلِینُ جُلُودُهُمْ وَ قُلُوبُهُمْ إِلَی ذِکْرِ اللَّهِ»؛ (1) [1] «خداوند زیباترین سخن را `به صورت ` کتابی متشابه، متضمن وعده و وعید نازل کرده است. آنان که پروردگارشان را می شناسند، پوست بدنشان از آن به لرزه می افتد. سپس پوستشان و دلشان به یاد خدا نرم می شود.»

همچنین قرآن از نظر آثار روحی، خود را مایه درمان و رحمت قلمداد می کند و می فرماید: «وَ نُنَزِّلُ مِنَ الْقُرْءَانِ مَا هُوَ شِفَآءٌ وَ رَحْمَهٌ لِّلْمُؤْمِنِینَ وَ لَا یزِیدُ الظَّلِمِینَ إِلَّا خَسَارًا»؛ (2) [1] «و ما آنچه را برای مؤمنان، مایه درمان و رحمت است، از قرآن نازل می کنیم؛ `ولی` ستمگران را جز زیان نمی افزاید.»