- شُکوه عقلانیت در نهضت امام حسین علیه السلام 1
- عقل در آیات و روایات 1
- اشاره 1
- مجلس اول 1
- جایگاه و اهمیت عقل 2
- حسین ( ع ) ، عاقل ترین انسان ها 5
- معرفی عاشورا بر اساس عقل 7
- تجلی عقل در سبک زندگی دینی 8
- نقش دنیاگرایی در شکل گیری واقعه عاشورا 11
- بدترین تحریف عاشورا 12
- اشاره 13
- مجلس دوم 13
- اشاره 13
- درآمد 13
- جلوه هایی از سنّت های الهی در نهضت عاشورا 13
- 1. نصرت اهل حق 13
- مفهوم شناسی سنّت 13
- انواع سنّت های الهی 13
- بوی خوش تربت حسینی: 16
- اشاره 16
- اجابت دعا زیر بقعه امام حسین ( ع ) : 17
- 4. کیفر تبهکاران 19
- اشاره 19
- ابتلا به بیماری ها: 20
- آتش دنیوی و رؤیای آشفته: 22
- کوتاهی عمر و ناکامی در دنیا: 24
- مجلس سوم 25
- درآمد 25
- نقش قیام عاشورا در قیام های حق طلبانه 25
- اشاره 25
- 1. قیام مردم سیستان 26
- قیام های متأثر از نهضت حسینی 26
- 2. قیام حَرّه در مدینه 27
- 3. قیام توّابین در کوفه 29
- اشاره 29
- تحلیل و بررسی: 31
- 4. قیام مختار در کوفه 32
- اشاره 32
- 6. قیام یحیی بن زید 35
- قیام حسین بن علی، شهید فخ ( 169ﻫ.ق ) : 36
- قیام یحیی بن عبدالله، برادر نفس زکیه ( 180ق. ) : 36
- اشاره 36
- جلوه های بندگی خدا در کربلا 37
- 1. شناخت معبود 37
- اشاره 37
- مجلس چهارم 37
- درآمد 37
- 2. عشق به معبود 38
- 3. عبادت و نیایش 39
- 6. عزتمندی 43
- 7. تکلیف گرایی 44
- 8. خدمت به بندگان خدا 47
- مفهوم ولایت 51
- خداشناسی: 52
- اشاره 52
- اشاره 52
- 1. معرفت شناسی 52
- عشق به امام حسین ( ع ) : 53
- امام شناسی: 53
- 3. اطاعت پذیری 56
- 4. ایثار 58
- 5. بصیرت 59
- 6. تولّا وتبرّا 61
- مجلس ششم 65
- مفهوم شناسی تکلیف 65
- تکلیف مداری در عاشورا 65
- بایستگی تکلیف شناسی 66
- تکلیف گرایی انبیا 68
- امام حسین ( ع ) و تکلیف مداری 69
- جلوه ها و عرصه های تکلیف گرایی در نهضت عاشورا 71
- اشاره 71
- 1. جلب رضایت خدا و رسول ( ص ) : 72
- 2. پیروی از خواست الهی: 72
- 4. امربه معروف و نهی ازمنکر: 73
- 3. عدم همکاری با حاکم ظالم: 73
- 5. مبارزه با حاکم ستمگر: 74
- 6. موضع گیری در برابر جابه جایی حق و باطل: 75
- اهمیت حقّ الناس 76
- معناشناسی حقّ الناس 76
- 2. حقّ مادی 79
- اشاره 79
- اشاره 79
- 1. حقّ معنوی 79
- تقدم حقّ الناس بر حقّ الله 80
- قطع نماز برای پرداخت قرض: 81
- بایستگی پرداخت حقّ الناس 81
- دفن بدن شهدا در زمین مباح: 82
- 1. حلالیت طلبیدن 83
- روش های جبران حقّ الناس 83
- اشاره 83
- 2. عجله در جبران حقّ الناس 84
- 3. برگرداندن اموال 85
- 4. وصیت 87
- اهمیت وفای به عهد 89
- مراتب عهد و پیمان 91
- 1. عهد و پیمان با خدا 91
- اشاره 91
- 2. عهد و پیمان با دشمن 93
- 3. عهد و پیمان با مسلمانان 94
- عهد یاران امام ( ع ) در شب عاشورا 97
- چیستی غیرت 99
- بایستگی غیرت 99
- مجلس نهم 99
- عرصه های غیرت ورزی 100
- 1. غیرت ناموسی 100
- 2. غیرت دینی 103
- اشاره 105
- 1. پوشش 105
- بی غیرتی در پوشش و آرایش 105
- 2. آرایش 107
- روش نهادینه سازی غیرت 108
- اهل بیت ( ع ) ، الگوی عفت و غیرت 110
- معنای شقاوت و اقسام آن 112
- اشاره 113
- 1. ترس 114
- 2. دنیاطلبی 116
- 3. پیمان شکنی و بی وفایی 118
- 4. لقمه حرام 121
- اشاره 121
- عدم قبولی عبادات: 123
- مجلس یازدهم 125
- 1. وضعیت جهان اسلام در عصر امام سجاد ( ع ) 125
- 2. دعا؛ بهترین شیوه مبارزه 126
- 3. معرفت و انگیزه عبادت در سیره عبادی امام ( ع ) 129
- اشاره 130
- 4. سیره امام سجاد ( ع ) در عبادت 130
- روزه در سیره عبادی امام ( ع ) 133
- حج در سیره عبادی امام ( ع ) 135
- روضه ورود کاروان به کربلا 141
- روضه خوانی 141
- روضه حُرّ 144
- روضه حضرت قاسم ( ع ) 145
- روضه حضرت علی اصغر ( ع ) 147
- روضه حضرت علی اکبر ( ع ) 148
- روضه حضرت ابوالفضل ( ع ) 150
- روضه شب عاشورا 152
- روضه وداع امام حسین ( ع ) 153
- روضه شهادت امام حسین ( ع ) 156
- روضه شام غریبان 159
ص:77
عالم و حافظ دین و شریعت است، خود را در برابر این تکلیف الهی بیشتر از دیگران مسئول می داند و برای این امر مهم، خود را به مخاطره می اندازد. نکته جالب توجه این است که امام این وظیفه را منوط به شروطی مانند تأثیرگذاری نمی کند؛ بلکه در همه حال، از امربه معروف و نهی ازمنکر به عنوان یک وظیفه یاد می کند؛ چنان که حضرت سیدالشهداء ( ع ) در وصیت نامه خود، به این دو فریضه الهی تصریح می نماید: «أَنِّی لَمْ أَخْرُجْ أَشِراً وَلَا بَطِراً وَلَا مُفْسِداً وَلَا ظَالِماً وَإِنَّمَا خَرَجْتُ لِطَلَبِ الْإِصْلَاحِ فِی أُمَّهِ جَدِّی.239. محمدباقر مجلسی، بحار الأنوار، ج 44، ص 329.
5. مبارزه با حاکم ستمگر:
امام حسین ( ع ) ، نه تنها با ظالمان همکاری نکرد، بلکه خود را ملزم به مبارزه با حاکم ستمگر می دانست. این در حالی بود که برخی سیاست مداران عصر امام، باور داشتند که عدم همکاری با حاکم ظالم، کافی است؛ ولی آن حضرت، نه تنها خود به این امر اقدام نمود که در فراخوانی عمومی، همگان را به این مبارزه دعوت کرد. امام این مطلب را در نامه ای که به سران کوفه نوشت، اظهار داشت: «مَنْ رَأَی سُلْطَاناً جَائِراً مُسْتَحِلًّا لِحُرُمِ اللَّهِ نَاکِثاً لِعَهْدِ اللَّهِ مُخَالِفاً لِسُنَّهِ رَسُولِ اللَّهِ، وَقَدْ عَلِمْتُمْ أَنَّ هَؤُلَاءِ الْقَوْمَ قَدْ لَزِمُوا طَاعَهَ الشَّیْطَانِ وَتَوَلَّوْا عَنْ طَاعَهِ الرَّحْمَنِ وَأَظْهَرُوا الْفَسَادَ وَعَطَّلُوا الْحُدُودَ وَاسْتَأْثَرُوا بِالْفَیْ ءِ وَأَحَلُّوا حَرَامَ اللَّهِ وَحَرَّمُوا حَلَالَهُا240. ابی مخنف کوفی، وقعه الطّف، ص 172.هرکس حاکم ستمگری را ببیند که حرام خدا را حلال می کند، عهد خود را می شکند، مخالفت سنّت پیامبر ( ص ) عمل می کند و بین بندگان خدا با گناه و دشمنی عمل می کند، اما با گفتار و رفتار خویش با او مخالفت نکند و او را تغییر ندهد، بر خداوند حق است که او را در همان جایگاهی قرار دهد که آن ستمگر قرار می دهد. شما خوب می دانید که این گروه ( یزید و پیروان او )