پیام قرآن جلد 2 صفحه 425

***

2- زبان، این عضو همه فن حریف!

از جمله اعضائی که در آیات فوق به آن اشاره شده، مسأله زبان است که به راستی آن هم از عجائب خلقت خدا است؛ و اگر زبان، زبانی داشت که از خود سخن می‌گفت، و علی رغم انسی که ما همیشه با آن داشته و داریم شگفتی‌های خود را شرح می داد، آن وقت بر ما روشن می‌شد که چرا قرآن مجید، روی آن تکیه کرده است.

نگاه کوتاهی به وظائف و مسئولیت‌های زبان، می‌تواند گوشه‌ای از این واقعیت‌ها را به ما نشان دهد. مجموعاً زبان، شش وظیفه عمده دارد:

1- راندن غذا به زیر چکش دندان‌ها- اگر زبان نبود، بعضی از قسمت‌های غذا کاملًا جویده، و بعضی دیگر کاملًا ناجویده می‌ماند و مجبور بودیم با انگشت غذا را جابجا کنیم. این زبان است که با حرکات سریع و ماهرانه خود، غذا را مرتباً از سه طرف به زیر دندان‌ها می‌راند بی‌آنکه خودش در لای آنها بماند! آری گهگاه که خسته و ناتوان می‌شود، ممکن است لای دندان گیر کند و ضربه محکمی ببیند؛ گوئی خداوند می‌خواهد به ما نشان دهد که اگر آن مهارت عجیب را خدا به زبان نمی‌داد، همه روز این صحنه تکرار می‌شود و زبان در زیر ضربات دندان مجروح می‌گشت.

2- مخلوط کردن غذا با بزاق دهان- همان مایع لزجی که از یکسو غذا را نرم و لغزنده و آماده بلع می‌کند، و از سوی دیگر فعل و انفعالات شیمیائی خاصی روی آن به عمل آورده، و آن را آماده جذب و هضم می‌کند، این زبان است که وظیفه مخلوط کردن را با این مادّه حیاتی بر عهده دارد.

3- کمک به بلغ غذا و آب- برای فرو رفتن غذا و حتی آب، زبان نقش عمده‌ای بر عهده دارد، و با جمع و جور شدن و چسبیدن به سقف دهان و فشار آوردن روی آب و غذا، آن را به سرعت به سوی گلو می‌فرستد؛ و اگر یک روز فرضاً فلج شود، فرو بردن یک لقمه غذا مشکل و شاید محال شود.