فضایل السادات، یا، برتری خاندان رسالت و امامت جلد 2 صفحه 74

در باب ایشان سخنی بگوید البتّه اهانت ایشان خصوصاً جمعی که به خلوص عقیده و صلاح ظاهر موصوف باشند جایز نخواهد بود، واجتناب ضرور است.

تمّ کلامه.

و گاهی که از کتب معتبرین از معاصرین وغیره در این باب امری نقل می شود، به جهت آن است که ناظرین دانند که علماء معاصرین و سلف تمام نیز این اعتقاد داشتند از شیعی و سنّی، و در این معنا خلاف ننموده اند، پس مخالفت به غیر از سستی اعتقاد وجهی نخواهد داشت، و اگر غفلت باعث باشد این همه اخبار و آثار، و این همه غفلت بعید است، مصرع:

این همه غوغا و خوابت می برد

سند نودم: محبّت و احسان نمودن به اهل بیت

من المناقب لابن شهرآشوب: رَوَی الْحَاکِمُ أَبُو عَبْدِ اللَّهِ الْحَافِظُ، بِإِسْنَادِهِ عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ عِیسَی، عَنْ أَبِی حَبِیبٍ الْبناجی، قَالَ: رَأَیْتُ رَسُولَ اللَّهِ صلی الله علیه و آله فِی الْمَنَامِ.

وَحَدَّثَنِی مُحَمَّدُ بْنُ مَنْصُورٍ السَّرَخْسِیُّ، بِالإِسْنَادِ عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ کَعْبٍ الْقُرَطِیِّ، قَالَ: کُنْتُ فِی جُحْفَهَ نَائِماً، فَرَأَیْتُ رَسُولَ اللَّهِ صلی الله علیه و آله فِی الْمَنَامِ، فَأَتَیْتُهُ، فَقَالَ لِی: یَا فُلانُ سُرِرْتُ بِمَا تَصْنَعُ مَعَ أَوْلادِی فِی الدُّنْیَا، فَقُلْتُ: لَوْ تَرَکْتُهُمْ فَبِمَنْ أَصْنَعُ؟

فَقَالَ علیه السلام: فَلا جَرَمَ تُجْزَی مِنِّی فِی الْعُقْبَی، فَکَانَ بَیْنَ یَدَیْهِ طَبَقٌ فِیهِ تَمْرٌ صَیْحَانِیّ، فَسَأَلْتُهُ عَنْ ذَلِکَ، فَأَعْطَانِی قَبْضَهً فِیهَا ثَمَانِیَ عَشْرَهَ تَمْرَهً، فَتَأَوَّلْتُ ذَلِکَ أَنْ أَعِیشَ ثَمَانِیَ عَشْرَهَ سَنَهً.

فَنَسِیتُ ذَلِکَ، فَرَأَیْتُ یَوْماً ازْدِحَامَ النَّاسِ، فَسَأَلْتُهُمْ عَنْ ذَلِکَ، فَقَالُوا: أَتَی عَلِی بْنِ مُوسَی الرِّضَا علیه السلام، فَرَأَیْتُهُ جَالِساً فِی ذَلِکَ الْمَوْضِعِ وَبَیْنَ یَدَیْهِ طَبَقٌ فِیهِ تَمْرٌ صَیْحَانِیٌّ، فَسَأَلْتُهُ عَنْ ذَلِکَ، فَنَاوَلَنِی قَبْضَهً فِیهَا ثَمَانِیَ عَشْرَهَ تَمْرَهً، فَقُلْتُ لَهُ: زِدْنِی