- مقدمه 1
- اشاره 2
- بخش اول؛ اعتبار سندی، تنها راه اثبات اعتبار روایات نیست 2
- وحید بهبهانی 3
- محقق همدانی 5
- محقق حلی 5
- آخوند خراسانی 7
- محقق نائینی 10
- محقق عراقی 13
- محقق اصفهانی 16
- آیه اللّه العظمی حکیم 18
- بخش دوم؛ نقد برخورد شدید کتاب مشرعه با روایات مهدویت 19
- اشاره 19
- روایت معتبری که از پذیرفته نشدن توبه در زمان ظهور سخن می گوی 24
- روایتی که از ایمان و صلاح عموم مردم و نیز آشتی عموم درندگان 34
- روایاتی که مدت زمان ظهور حضرت را تعیین می کند 38
- روایتی که ادعای مشاهده را در زمان غیبت کبری کذب می داند 41
- درباره سند 42
- درباره محتوای روایت 44
- روایت معتبری که بر قتل راضیان به قتل سید الشهداء دلالت دارد 45
- روایت عمری که توجیهی برای ممنوعیت ذکر نام حضرت دارد 56
- اشاره 58
- اشاره 60
- دفاع ما 60
- مهر و قهر 60
- روایات مهر 61
- مهر امامان 61
- روایات قهر 69
- روایات سیره پیامبر و سیره امام 84
- درباره سند روایات قهر 92
ایشان کاملاً این دو جهت را نفی می کند. در نتیجه نظر ایشان چنین می شود:
1- حجّیت خبر موثوق به؛ با این بیان که ملاک وثاقت راوی و یا
وثوق به صدور روایت است.
2- کفایت تعابیر دیگر برای اثبات وثاقت راوی (چرا که ملاک اصلی حصول وثوق است).
محقّق همدانی به جدّ ریشهِ سخت گیری های سندی را خشکانده و راه اعتدال را پیش گرفته است؛ راهی که اکثریت قریب به اتفاق فقیهان شیعه در قول و عمل بدان پایبند هستند.
پاورقی
[1] مصباح الفقیه، کتاب الصلاه، ص 12.
آخوند خراسانی
آخوند خراسانی می نویسد:
... و لا یخفی ظهور هذه الطائفه فی انّ اعتبار هذاالوصف فی الخبر انما هو لاجل حصول الوثوق بالصدور ففی الحقیقه یکون العبره به لا بها، فلو حصل من غیرها یکون مثله فی الاعتبار و من المعلوم عدم انحصار اسباب الوثوق بالصدور لوثاقه الراوی بل هی تکون فی الاخبار المدوّنه فی الکتب المعتبره سیما الکتب الاربعه التی علیها المدار فی الا عصار و الا مصار و ما یحذو حذوها فی الاعتبار کثیره جدّاً.