آشنایی با علم رجال صفحه 213

نه تنها اقدام به نگارش حدیث نکرد، بلکه دستور داد تا هر که نوشته ای از حدیث دارد بیاورد تا نظر خود را اعلام کند. مردم گمان کردند وی می خواهد در آنها بیندیشد و اختلاف میان آنها را برطرف کند، و ازاین رو نوشته های خود را آوردند و او همه را سوزاند!(1)

وی حتی از نقل حدیث نیز به صورت گسترده منع می کرد و عده ای مانند ابوذر و عبدالله بن حذیفه و ابو دردای را به جهت این کار توبیخ کرد و تحت نظر داشت.(2)

آثار زیانبار منع تدوین و نشر حدیث

حدیث ستیزی، دانشمندان اهل سنت و مکتب خلفا را از نظر علمی و عملی تحت فشار قرار داده است، زیرا اهل سنت در توجیه این مسئله به جهت احادیث متعارض در مسئله و از نظر حکم عقل به لزوم نگارش سنت به زحمت افتاده اند، به گونه ای که برخی از آنها چنین تصریح کرده اند: وقتی خداوند در مورد قرض صریحاً دستور به نوشتن می دهد: یا أَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُوا إِذا تَدایَنْتُمْ بِدَیْنٍ إِلی أَجَلٍ مُسَمًّی فَاکْتُبُوهُ ... وَ لا تَسْئَمُوا أَنْ تَکْتُبُوهُ صَغِیراً أَوْ کَبِیراً إِلی أَجَلِهِ ...،(3) آیا مسئله احکام اسلامی و سنن کمتر از قرض است.(4)

از نظر برخورد عملی نیز علمای قرن دوم به بعد، هیچ کس به آن نهی، توجه نکرد و این همه کتاب ها و جوامع حدیثی از اهل سنت با افتخار تدوین شد، و

1- (1) . تقیید العلم، ص 52؛ ر. ک: علوم حدیث، ص 112.
2- (2) . تاریخ مدینه ه ه دمشق، ج 4، ص 500؛ ر. ک: علوم حدیث، ص 112.
3- (3) . بقره، آیه 282.
4- (4) . رجال صحیحین، ج 1.