دروس حوزه علمیه جدید پایه 4 صفحه 1994

«یا خانه های مادرانتان» (أَوْ بُیُوتِ أُمَّهاتِکُمْ).

«یا خانه های برادرانتان» (أَوْ بُیُوتِ إِخْوانِکُمْ).

«یا خانه های خواهرانتان» (أَوْ بُیُوتِ إِخْوانِکُمْ).

«یا خانه های عموهایتان» (أَوْ بُیُوتِ أَعْمامِکُمْ).

«یا خانه های عمه هایتان» (أَوْ بُیُوتِ عَمَّاتِکُمْ).

«یا خانه های دائیهایتان» (أَوْ بُیُوتِ أَخْوالِکُمْ).

«یا خانه های خاله هایتان» (أَوْ بُیُوتِ خالاتِکُمْ).

«یا خانه ای که کلیدهایش در اختیار شماست» (أَوْ ما مَلَکْتُمْ مَفاتِحَهُ).

«یا خانه های دوستانتان» (أَوْ صَدِیقِکُمْ).

و منظور از آن در اینجا دوستان خاص و نزدیکند که رفت و آمد با یکدیگر دارند، و ارتباط میان آنها ایجاب می کند که به منزل یکدیگر بروند و از غذای هم بخورند.

البته در صورت اسراف و تبذیر یا نهی صریح یا علم به کراهت در هیچ یک از موارد فوق جایز نیست.

سپس ادامه می دهد: «بر شما گناهی نیست که بطور دسته جمعی یا جدا گانه غذا بخورید» (لَیْسَ عَلَیْکُمْ جُناحٌ أَنْ تَأْکُلُوا جَمِیعاً أَوْ أَشْتاتاً).

گویا جمعی از مسلمانان در آغاز اسلام از غذا خوردن تنهایی، ابا داشتند و اگر کسی را برای هم غذا شدن نمی یافتند مدتی گرسنه می ماندند، قرآن به آنها تعلیم می دهد که غذا خوردن به صورت جمعی و فردی هر دو مجاز است.

بعضی دیگر گفته اند که: جمعی مقید بودند که اغنیا با فقیران غذا نخورند، و فاصله طبقاتی راحتی بر سر سفره حفظ کنند، قرآن این سنّت غلط و ظالمانه را با عبارت فوق نفی کرد.

سپس به یک دستور اخلاقی دیگر اشاره کرده، می گوید: «پس هنگامی که وارد خانه ای شدید بر خویشتن سلام کنید، سلام و تحیتی از سوی خداوند، سلامی پر برکت و پاکیزه» (فَإِذا دَخَلْتُمْ بُیُوتاً فَسَلِّمُوا عَلی أَنْفُسِکُمْ تَحِیَّهً مِنْ عِنْدِ اللَّهِ

[شماره صفحه واقعی : 314]