شناخت نامه حضرت خدیجه علیها السلام جلد 1 صفحه 135

یکی قاسم، که مکناه به او گردید، و دیگری عبد اللّه که هر دو در کوچکی جان به حق تسلیم نمودند و این دو پسر ملقب به طیب و طاهر بودند و از این جا بعض مردم به خطا رفته اند و طیب و طاهر را دو پسر جداگانه شمارند.(1)

و در تاریخ یعقوبی گوید: «توفی القاسم ابن رسول اللّه فقال صلی الله علیه و آله و هو فی جنازته ونظر إلی جبل من جبال مکه یا جبل لو أن مابی بک لهدک یوم وکان القاسم توفی وله أربع سنین ثم توفی عبد اللّه بن رسول اللّه صلی الله علیه و آله بعده بشهر ولم یفطم فقالت خدیجه یا رسول اللّه لوبقی حی افطمه قال فطامه فی الجنه وسئلت خدیجه رسول اللّه فقالت این اولادی منک قال فی الجنه قالت بغیر عمل قال اللّه أعلم بما کانوا عاملین.»

این روایت چنان می رساند که قاسم بعد از چهار سال که از عمر او گذشته بود روحش به شاخسار جنان پرواز کرد وبعد از یک ماه برادرش عبد اللّه جان به حق تسلیم کرد و رسول خدا صلی الله علیه و آله در جنازۀ قاسم فرمودند؛ در حالی که کوه های مکه را مخاطب قرار داده بود: ای جبل! آنچه بر من وارد شد اگر بر تو وارد می شد از هم متلاشی می شدی. و خدیجه علیها السلام عرض کرد: یا رسول اللّه! کاش فرزند من عبد اللّه چندان حیات می داشت که او را از شیر باز می کردم. رسول خدا صلی الله علیه و آله فرمودند: در بهشت او را از شیر باز می نمایند. خدیجه علیها السلام عرض کرد: یا رسول اللّه! فرزندان من از شما در کجا می روند؟ فرمود: جایگاه ایشان در بهشت خواهد بود. عرض کرد: با این که عملی ندارند؟ فرمود: خدا می داند که اینان اگر در دنیا زندگانی می کردند جز عمل صالح از ایشان بروز نمی کرد.

و به روایت مجلسی در حیوه القلوب، روزی رسول خدا صلی الله علیه و آله بر خدیجه علیها السلام وارد شد او را گریان دید. فرمود: ای خدیجه! چرا گریه می کنی؟ عرض کرد یا رسول اللّه! شیر در پستان من جاری شده، یاد فرزند خود نمودم.

و به روایت ثقه الاسلام کلینی _ قدس سره _ در کافی به سند خود از امام محمّدباقر علیه السلام روایت کند که فرمودند: چون قاسم فرزند رسول خدا صلی الله علیه و آله از دنیا رفت، آن