شناخت نامه حضرت خدیجه علیها السلام جلد 1 صفحه 296

موجودتین حین تزوج رسول اللّه صلی الله علیه و آله خدیجه بنت خویلد و رسول اللّه صلی الله علیه و آله حین تزوج بها ومات هاله بعد ذلک بمده یسیره وخلفت الطفلین زینب ورقیه فی حجر رسول اللّه صلی الله علیه و آله وحجر خدیجه وکان من سنه العرب فی الجاهلیه ان من یربی یتیما ینسب ذلک الیتیم الیه ولا یستحّل التزویج بمن یربیها لانّها کانت عندهم بزعمهم بنتا لمربیها فلما ربی رسول اللّه صلی الله علیه و آله و خدیجه هاتین البنتین نسبتهما الیهما وهماب بنتا ابی هند زوج هاله اخت خدیجه ولم تزل العرب علی هذه الحاله الی ان ربّی بعض الصحابه یتمه بعد الهجره فقالوا لو سألت رسول اللّه صلی الله علیه و آله هل بجوز فی الاسلام تزویج الیتیمه بمن رباها فانزل اللّه جل ذکره(ویستفتونک فی النساء قل اللّه یفتیکم فیهن الخ) فاطلق اله سبحانه فی الاسلام تزویج الیتیمه لمن یربّیها.

صاحب اعیان الشیعه، از قول شریف ابوالقاسم، علی بن احمد کوفی نقل می کند که او منکر این است که خدیجه، قبل از پیغمبر صلی الله علیه و آله با کسی ازدواج کرده باشد، و بعد ایشان این طور بحث را ادامه می دهد: برای خدیجه خواهری بود به نام هاله، که این زن با مردی از طایفه بنی تمیم ازدواج کرد، که به آن مرد، ابوهند گفته می شد، و ثمره این ازدواج، پسری شد که اسم او را هند بن ابی هند گذاشتند و دو دختر که به نام های زینب و رقیه بودند. و او در حالی از دنیا رفت که پسرش بزرگ شده بود، لکن دو دخترش هنوز خیلی کوچک بودند، و زمانی که پیغمبر صلی الله علیه و آله با خدیجه ازدواج کرد، و هاله خواهر خدیجه، زود از دنیا رفت، و این دو دختر کوچک از او باقی ماند. و این دو دختر، در دامن پیغمبر صلی الله علیه و آله و خدیجه بزرگ شدند، و فرزندخواندۀ پیغمبر صلی الله علیه و آله و خدیجه بودند.

از سنت و عادت اعراب جاهلیت این بود که اگر دختر یتیمی، در دامن کسی بزرگ می شد، ازدواج با آن دختر را جایز نمی دانستند، و می گفتند: این دختر هم مثل دختر واقعی انسان می باشد و عرب بر این عقیده بود تا این که بعضی از صحابه، سرپرستی یتیمی را بعد از هجرت عهده دار شدند و گفتند: از پیغمبر صلی الله علیه و آله سؤال کنید آیا جایز است