خویشتن پنهان: شرح ده نکته ازمعرفت نفس صفحه 258

نورهای بی رنگی ببینیم که به جهت محدودیت های حاصل از منشور به رنگ های محدودِ زرد و سبز ظهور کرده اند. در مناجات شعبانیه تقاضا می کنید: «حَتَّی تَخْرِقَ ابصار القلوب حُجُبَ النُّورِ فَتَصِلَ إلَی مَعْدِنِ العَظَمَهِ» تا آن جا به تو نزدیک شوم که حجاب های نور که بین من و تو هست شکافته شود و به معدن عظمتِ تو متصل گردم. در این راستا انسان به جایی می رسد که تمام اعمالش تحت تأثیر و تدبیر الهی قرار می گیرد و تقاضا می کند: «وَاجْعَلْنِی مِمَّن نَاجَیتَهُ سِرّاً وَ عَمِلَ لَکَ جَهْراً» مرا در مقامی قرار ده که تو در درون با من نجوا کنی و من در بیرون برای تو عمل نمایم. آنقدر حجاب ها کنار برود که من بشوم مظهر حکم تو.

چگونگی قربِ به خدا

سؤال: اگر خدا و ائمه علیهم السلام و نفس ناطقه ی ما، همه ی عالم را پر کرده اند و حضور هیچ کدام مانع حضور دیگری نیست، پس باید همه ی ما مقرَّب الی الله باشیم.

جواب: عنایت داشته باشید «حضورِ» مجردات در عالم غیر از قرب آن ها به خداوند است، حضور هر مجردی در ذات و مرتبه ی خود نسبت به عالَم مادونِ خود با هیچ مانعی روبه رو نیست ولی برای حضور در مرتبه ی بالاتر باید در مرتبه ی وجودی شدیدتری قرار گیرد. انسان از آن جهت که استعداد شدّت یافتن در مرتبه ی وجودی خود را دارا است چنانچه تعلقات خود را نسبت به عالم ماده کم کند و رذائل اخلاقی را که منجر به محدودیتِ وجودی او می شود رها کند در مقام قرب الهی قرار می گیرد و می تواند همچنان آن قرب را شدت بخشد.

یک وقت خداوند به شما نزدیک است - به اعتبار ذات مجرد مطلقی که دارد - و یک وقت شما به او نزدیک هستید، به اعتبار شدت بخشیدن به تجرد خود از طریق رفع تعلقات و حجاب ها، برای این که شما بتوانید به حضرت پروردگار نظربکنید باید حجاب های بین خود و او را رفع نمایید. پس درواقع خدا به اعتبار حضورش به شما نزدیک است و شما نیز به اعتبار تجردتان می توانید به خدا نزدیک شوید. ولی باید از جهت تجرد، سنخیتی بین ما و حضرت حق به وجود آید، عین این موضوع در رابطه با اُنس با حضرت صاحب الامر عجل الله تعالی فرجه هست تا یک نحوه عصمتی در جان ما پیش نیاید، اُنس حقیقی با آن حضرت برقرار نمی شود. گفت:

چشم

آلوده نظر از رخ جانان دور است

پاک

شو اول و پس دیده برآن پاک انداز