شناخت نامه حضرت خدیجه علیها السلام جلد 2 صفحه 122

بر این مصیبت صبر پیشه کند و خدایU را سپاس گوید و آن گاه خداوند او را عذاب کند.»(1)

میلاد فاطمۀ زهرا علیها السلام

در سال پنجم بعثت، جبرئیل بر پیامبر(صلی الله علیه و آله) نازل شد و فرمود: «خداوند بر تو سلام می رساند و می فرماید چهل روز از خدیجه کناره گیری کن.» پیامبر(صلی الله علیه و آله) نیز چنین کرد. پس عمّار را نزد خدیجه علیها السلام فرستاد و فرمود: «به خدیجه بگو فکر نکن تو را از یاد برده ام. پروردگارم مرا به این کار فرمان داده و در این کار حتماً خیری نهفته است.»

پیامبر(صلی الله علیه و آله) در این چهل روز در خانۀ فاطمۀ بنت اسد، مادر حضرت علی علیه السلام اقامت داشت. روزها را روزه می گرفت و شب علی علیه السلام را به مراقبت از خانه می گماشت تا غریبه ای به آن وارد نشود. آن گاه روزۀ خود را با طعامی از بهشت افطار می کرد.(2) سپس تمام شب را به عبادت می پرداخت.

خدیجه علیها السلام چهل روز را تنها در خانه خویش به سر برد، ولی شوق دیدار پیامبر(صلی الله علیه و آله) و خاطرۀ خوش روزهای گذشته، تحمّل تنهایی را بر او آسان کرد. سرانجام لحظۀ موعود فرا رسید و محمّد(صلی الله علیه و آله) پس از چهل روز به خانه بازگشت. خدیجه علیها السلام که روزها در انتظار او صبر پیشه کرده بود، در را بر او گشود و با روی گشاده به او خوش آمد گفت. جبرئیل نیز طعامی نیکو برای آن دو از بهشت آورد. همۀ این ها زمینه ای بود تا نوگل خدیجه، زهرای مرضیه3، جهان را به هستی خویش زینت بخشد.

فاطمه علیها السلام از همان آغاز و حتّی در شکم مادر، یار و همدم وی بود و با او سخن می گفت. سرانجام زمان ولادت حضرت زهرا علیها السلام فرا رسید. زنان قریش که از ازدواج خدیجه علیها السلام با پیامبر(صلی الله علیه و آله) دل گیر بودند، به کمک او نیامدند و بر بالینش حاضر نشدند. به فرمان خداوند، چهار زن از زنان بزرگ بهشت، ساره، همسر ابراهیم خلیل7؛ آسیه، همسر فرعون؛ مریم، مادر عیسی7 و کلثوم، خواهر حضرت موسی7 بر بالین خدیجه علیها السلام ظاهر شدند و او را یاری کردند. یکی از