شناخت نامه حضرت خدیجه علیها السلام جلد 2 صفحه 140

خدیجه علیها السلام نیز پناه می بردند و از روح پاک او یاری می جستند. به گفتۀ تاریخ نگاران، حسین بن علی علیه السلام بیست و پنج بار با پای پیاده از مدینه به حج رفت و هر بار، قبر خدیجه علیها السلام را زیارت کرد. در یکی از این سفرها، انس بن مالک با آن حضرت بود. اَنَس می گوید: «حسین7 به کنار قبر خدیجه علیها السلام آمد و سخت گریست. سپس رو به من کرد و گفت: از پیش من برو و مرا تنها بگذار. من خود را از چشم آن حضرت پنهان کردم تا حال او را نظاره گر باشم. امام حسین7 به نماز ایستاد و بسیار نماز خواند. آن گاه دست به دعا برداشت و بر آستان خدای خویش تضرّع کرد.»(1)

هیچ گاه یاد خدیجه علیها السلام در دل خاندان پیامبر از میان نرفت و خاطرۀ نیکی و نیک کرداری او برای همیشه در دل و بر زبان نوادگان ایشان باقی ماند. از نشانه های این پیوند و دل بستگی، آن بود که بسیاری از ائمّه:، یکی از دختران خود را «خدیجه» می نامیدند تا یاد جدّۀ خود را همواره زنده بدارند. از ان جمله اند: خدیجه، دختر امام سجّاد7؛ خدیجه، دختر امام محمّدباقر7؛ خدیجه، دختر امام موسی کاظم7 و خدیجه، دختر امام جواد7 که برخی از آنها راویان حدیث و از زنان بزرگ و بافضیلت بودند.(2)

5. نفی تجمّل گرایی

خدیجه علیها السلام پیش از ازدواج با پیامبر(صلی الله علیه و آله)، خانۀ مجلّل و باشکوهی داشت، ولی پس از ازدواج، تمام این جلال و شکوه را به پای همسرش ریخت. آن خانۀ مجلّل که پیش از طلوع اسلام، پناهگاه مستمندان و فقیران بود، پس از اسلام پایگاه مؤمنان شد. پیامبر(صلی الله علیه و آله) و خدیجه علیها السلام با رفتار خود، ساده زیستی را به فرزندانشان آموختند، به گونه ای که آنان همواره از تجمّل گرایی پرهیز می کردند و اگر چیزی داشتند، به فقیران و نیازمندان می بخشیدند.

امام محمّدباقر7 می فرماید:

«رسول خدا هر گاه می خواست به مسافرت برود، از آخرین کسی که خداحافظی