شناخت نامه حضرت خدیجه علیها السلام جلد 2 صفحه 158

پاک دامنی، او را طاهره می خواندند و به وی بانوی قریش می گفتند. نیز به جهت امتیازاتی که داشت، خیلی افراد در پی آن بودند که از نزدیکان وی باشند.(1)

آن چه که بیان شد با توجّه به نقل مشهور است که حضرت خدیجه علیها السلام بیوه بود، امّا با توجّه به این که برخی از مورّخان بزرگ، همانند ابوالقاسم کوفی، بلاذری، شیخ طوسی و سیّد مرتضی نوشته اند: حضرت خدیجه علیها السلام هنگام ازدواج با پیامبر «عذرا» (دوشیزه) بود،(2) دیگر جایی برای طرح چنین پرسشی باقی نمی ماند.

شش. خدیجه علیها السلام مادر فرزندان

_ آیا پیامبر(صلی الله علیه و آله) تنها از حضرت خدیجه علیها السلام فرزند داشت یا این که از دیگر زنانش نیز فرزند داشت؟

فرزندان پیامبر(صلی الله علیه و آله) تنها از حضرت خدیجه علیها السلام و کنیزی به نام ماریه قبطیه بودند.

مشهور است که پیامبر(صلی الله علیه و آله) هفت فرزند داشت، چهار دختر به نام های امّ کلثوم، رقیّه، زینب و فاطمه علیها السلام، سه پسر به نام های قاسم، عبد اللّه (ملقّب به طیّب و طاهر) و ابراهیم.

همۀ این فرزندان از حضرت خدیجه علیها السلام بودند، و تنها ابراهیم از ماریه قبطیه.(3)

هفت. خدیجه علیها السلام همسر محبوب

_ حضرت خدیجه علیها السلام چه مقدار علاقه و محبّت پیامبر(صلی الله علیه و آله) را به خود جلب کرد؟ آیا این بانوی گرامی محبوب ترین همسر پیامبر(صلی الله علیه و آله) به شمار می آید؟

محبّت و علاقه از امور قلبی و باطنی است که آثار آن در گفتار و کردار جلوه می یابد، حال اگر بخواهیم در مورد میزان علاقه پیامبر(صلی الله علیه و آله) به همسرانش به اطّلاعاتی دست یابیم و بدانیم بیشتر حضرت به کدام همسرش علاقه داشت، تنها از طریق گفتار و کردار پیامبر(صلی الله علیه و آله) ممکن است.

1- . ابن کثیر، اسماعیل بن عمر، البدایه و النهایه، ج 2،ص 294؛ ابن هشام حمیری، ابومحمد عبدالملک، السیره النبویه، ج 1، ص 201؛ ابن سعد واقدی، ابو عبداللّه محمّد، الطبقات الکبری، ج 1، ص 131؛ حلبی، علی بن برهان، السیره الحلبیّه، ج 1، ص 137؛ عاملی، سید جعفر مرتضی، الصحیح من سیره النبی الاعظم، ج 2، ص 107.
2- . ابن شهرآشوب، محمّد بن علی، مناقب آل ابی طالب، ج 1، ص 137؛ مجلسی، محمّدباقر، بحار الأنوار، ج 22، ص 191؛ عاملی، سید جعفر مرتضی، الصحیح من سیره النبی الاعظم، ج 2، ص 122.
3- . ابن سعد واقدی، ابو عبداللّه محمّد، الطبقات الکبری، ج 8، ص 52 به بعد؛ ابن جوزی، ابوالفرج عبدالرحمن بن علی، صفوه الصفوه، ج 1، ص 69؛ قرطبی، محمّد بن احمد، الجامع لأحکام القرآن، ج 14، ص 164.