شناخت نامه حضرت خدیجه علیها السلام جلد 2 صفحه 171

پناهگاه امن

شرافت حضرت خدیجه علیها السلام تنها به اصالت ها و نجابت های خانوادگی خلاصه نمی شد، بلکه خود به صفات نیک و خُلق نیکو زبانزد همه بود و پیش از زناشویی با پیامبر اکرم(صلی الله علیه و آله) با القاب «طاهره»، «مبارکه»، «ملکۀ بطحا»، «سیّدۀ قریش» و «بانوی بانوان قریش» شهرت داشت.(1)

خانۀ او پناهگاه امن یتیمان و درماندگان و آوارگان بود. هر یتیمی که در حیات خود نقطۀ اتکا نمی یافت، هر پدری که نمی توانست برای فرزندان خود لقمه نانی تهیه کند، هر زنی که پس از کشته شدن شوهرش بی پناه می ماند و هر رنجدیده، صدمه کشیده و بی پناه، راه خانۀ حضرت خدیجه علیها السلام را پیش می گرفت، به ثروت و مهربانی او پناه می برد و با برخورد پرلطف و عنایت او جراحات قلب خود را مرهم می گذارد. بدین جهت این گروه از مردم، نام دیگری به او داده بودند: «مادر یتیم ها.»

خانۀ او دو علامت داشت: یکی قبّۀ سبزی که بر بام آن بود، دیگری آمد و شد و ازدحامی که در طریق خانۀ او بود. حضرت خدیجه علیها السلام دوست داشت به فقرا و ستمدیدگان کمک کند. آنها را در هر موقع از روز یا شب می پذیرفت، مهربانی می کرد، با آنها سخن می گفت و به درد دل آنها گوش می داد. دست نوازش بر سر و صورت بچه های آنها می کشید و اشک های چشم مادران را پاک می کرد که بوسه های آنها با قطرات اشک شان به دست او می نشست. آن وقت خدمت کارش «میسره» را می خواند. او نیز کیسه های پول را می آورد و میان آنها تقسیم می کرد.

گوشه ای از ثروت خدیجه علیها السلام

وی ثروت بسیاری داشت. شترهای زیاد او در راه های تجارتی مکه کار می کردند. عمارتش یکی از بهترین خانه های مکه محسوب می شد. بنای آن دو طبقه بود، با ایوان های کوچک مُشرِف به کعبه و بر راه شام.

یک طرف خانه جای سکونت خودش بود، طرف دیگر محلّ پذیرایی از مهمانان. در