شناخت نامه حضرت خدیجه علیها السلام جلد 2 صفحه 172

اتاق خودش که مشرِف به کعبه بود، صندلی های عاج نشان و صدف نشان و حریرهای هند و زربفت های ایران که عمّالش آورده بودند، دیده می شد.

به هر یک از کارگزارانش به غیر از مخارجشان سالی دو شتر می داد. هر چیز خوبی را از اطراف یا به شکل هدیه و یا برای فروش به خانۀ او می آوردند.

در اتاق خوابش یک چراغ برنج قلمزنی ممتاز که مردم آن را طلا تصور می کردند، موجود بود. هر وقت کاروان های مکه از یمن و شام بر می گشتند، چیزهای تازه ای در اتاق های حضرت خدیجه علیها السلام دیده می شد و دخترهای مکه بدین جهت همیشه به خانه اش می آمدند.(1)

قبل از ازدواج با محمّد صلی الله علیه و آله

خدیجه پیش از پیامبر(صلی الله علیه و آله) دو بار ازدواج کرده بود:

الف _ اوّلین شوهرش ابوهاله بن نباش بن زراره از قبیلۀ تمیم (تیم) بود،(2) که از او فرزند پسری(3) به نام هند به دنیا آورد. هند هنوز سه بهار از عمرش نگذشته بود که پدرش رحلت کرد.

امام حسن مجتبی7 حدیث وصف شمایل پیامبر(صلی الله علیه و آله) را از هند روایت کرده که بعداً بیشتر محدثان و راویان هم آن حدیث را از امام حسن7 گرفته و نقل کرده اند. او در تمام جنگ ها و غزوات همگام پیامبر(صلی الله علیه و آله) و در راه دعوت اسلامی هم چون مادرش حضرت خدیجه علیها السلام، تا آخرین حدّ ممکن از جان گذشته بود. بعد از رحلت پیامبر(صلی الله علیه و آله) هم پیوسته همراه و ملازم رکاب حضرت علی علیه السلام بود تا این که در بصره و جنگ جمل به شهادت رسید.(4)

ب _ ازدواج دیگر حضرت خدیجه علیها السلام بعد از مرگ شوهر نخستین خود(5) ابو هاله، با عتیق

1- . محلّاتی، ذبیح اللّه، ریاحین الشریعه، ج 2، ص 202؛ محدث قمی، شیخ عباس، منتهی الآمال، ج 1، ص 99.
2- . و به قول دیگر، ابو هاله هند بن المنذر الاسدی. (محلّاتی، ذبیح اللّه، ریاحین الشریعه، ج 2، ص 202؛ محدث قمی، شیخ عباس، منتهی الآمال، ج 1، ص 99)
3- . البته علاوه بر هند، فرزند دیگری به نام «هاله» نیز داشت و به این خاطر هم کنیۀ شوهرش «ابوهاله» بود. (فارسی، جلال الدین، پیامبری و انقلاب، ص 47)
4- . معروف حسنی، سید هاشم، سیره الائمه الاثنی عشر، ج 1، ص 47؛ الحسون، محمّد، اعلام النساء المؤمنات، ص 317؛ ابو سعید خرگوشی، نجم الدین محمود راوندی، شرف النبی، ص 57 _ 59.
5- . بنا بر قول دیگر، نخستین شوهرش عتیق (عُتَّیق یا عُتَیِّق) می باشد. ر.ک: محدث قمی، شیخ عباس، منتهی الآمال، ج 1، ص 99.