شناخت نامه حضرت خدیجه علیها السلام جلد 2 صفحه 174

کاروان محمّد(صلی الله علیه و آله) با آن شگفتی های خاص، مکه آماده شد تا از او استقبال شایانی به عمل آورد.

مردم به پیشباز او از شهر خارج شدند. خدیجه علیها السلام از درگاه بلند خانه اش همه را می نگریست و ردّپای قافله را دنبال می کرد. میسره هم در کنارش ایستاده بود. در انتها محمّد(صلی الله علیه و آله) به خانۀ خدیجه علیها السلام آمد و گزارش سفر خود را ارائه نمود و سپس به سوی عموی خویش رفت. ابوطالب علیه السلام نیز این موفقیت را به او تبریک گفت.

در آرزوی همسری محمّد صلی الله علیه و آله

بعد از آن سفر پیروزمندانه، که خدیجه علیها السلام آثار اصالت و راستی و تمام صفات انسانی را به حدّ اعلا در محمّد(صلی الله علیه و آله) یافته بود و نیز آنچه از فکر ازدواج با محمّد(صلی الله علیه و آله) به ذهن خدیجه علیها السلام نفوذ کرد، رویدادهای شگفت که در راه از وی سرزده و میسره برایش نقل کرده بود، فکر ازدواج با محمّد(صلی الله علیه و آله) به ذهن خدیجه علیها السلام خطور کرد.(1)

همان طور که خدیجه علیها السلام در این افکار و آرزوها و شور و شوق های هیجان انگیز غرق بود و کبوتر خیالش بر گرد شاخ و برگ شجرۀ پاک و سرسبز و خرّم محمّد(صلی الله علیه و آله) در پرواز بود، ناگهان نفیسه بنت منیّه، یکی از دوستان یک رنگش بر او وارد شد. خدیجه علیها السلام به محض دیدن او، کوشید تا اضطراب درونش را از او پنهان دارد و حالتی طبیعی و عادی به خود گیرد؛ ولی نفیسه راز درونش را کشف کرد و بر آنچه خدیجه علیها السلام در پنهان داشتنش می کوشید، دست یافت و گفت:

خدیجه جان! از شدّت غم، جانت را مکاه. امر آسانی است و من به تو قول می دهم سر صحبت را با او باز کنم و این عشق مقدس تو را با او در میان گذارم. مطمئن باش که در این راه آنچه از دستم برآید، دریغ نخواهم کرد.(2)