شناخت نامه حضرت خدیجه علیها السلام جلد 2 صفحه 176

رهسپار شدند. در حالی که همه چیز برای این ازدواج مبارک آماده بود، در فرصت کوتاهی تفاهم بر تمامی مسائل و مقدمات زناشویی بین آن دو برقرار گردید.

خواستگاری

مجلس خواستگاری برگزار شد و خطبۀ عقد توسط ابوطالب علیه السلام _ آن گونه که متداول بود _ خوانده شد و بدین ترتیب، اراده و مشیّت خدا این دو را در کنار یکدیگر قرار داد تا از پرتوِ قِران این خورشید و ماه، نه تنها جزیره العرب که جهان از نور و شور پر گردد.

نقل شده است که پس از انجام مراسم و پذیرش خدیجه علیها السلام، چون حضرت محمّد(صلی الله علیه و آله) خواست که برخیزد و همراه عمویش ابوطالب علیه السلام برود، خدیجه علیها السلام از روی ادب و احترام اظهار داشت: «به خانۀ خودت خوش آمدی. خانه، خانۀ تو است. من نیز کنیز تو هستم.»(1)

آنچه اشاره شد، عقیدۀ بیشتر مورخان و نویسندگان سیرۀ پیامبر اکرم(صلی الله علیه و آله) در بارۀ چگونگی ازدواج آن حضرت و خدیجه علیها السلام است، که منشأ آن را نیز همان سفر تجارتی پیروزمندانۀ محمّد(صلی الله علیه و آله) و خصالِ عالی انسانی و رویدادهای شگفتی که از عظمت و شخصیت و احیاناً آیندۀ شکوفای او حکایت می کرد، می دانند.

ولی عده ای دیگر از راویان، منشأ این زندگی مشترک را سفر به شام و وساطت نفیسه نمی دانند، بلکه قائل اند که واسطۀ این امر، خواهر خدیجه علیها السلام هاله بوده و مبنایش خواست و طلب خود خدیجه علیها السلام بوده است. از قول عمّار بن یاسر آمده است که وی می گفت:

«من به چگونگی زناشویی رسول خدا(صلی الله علیه و آله) و خدیجه علیها السلام از همه آگاه ترم؛ زیرا افتخار دوستی و مصاحبت آن حضرت را داشته ام. روزی با آن حضرت در راه صفا و مروه می رفتیم. ناگاه خدیجه علیها السلام را دیدم که با خواهرش هاله همراه است. همین که چشم آنان به ما افتاد، هاله نزد من آمد و نظر محمّد(صلی الله علیه و آله) را نسبت به ازدواج با خدیجه علیها السلام پرسید. من هم از پیامبر(صلی الله علیه و آله) پرسیدم و پیامبر(صلی الله علیه و آله) فرمود که روز خاصی را برای گفت وگو تعیین کن.

چون روز موعود فرا رسید، خدیجه علیها السلام به دنبال عمویش عمرو بن اسد(2) فرستاد. مقدمش را