شناخت نامه حضرت خدیجه علیها السلام جلد 2 صفحه 177

گرامی داشت و جامه ای فاخر بر دوشش انداخت. سپس پیامبر(صلی الله علیه و آله) نیز با تنی چند از عموهایش که در صدر آنان ابوطالب علیه السلام قرار داشت، در مجلس حاضر شدند. خطبۀ عقد توسط ابوطالب علیه السلام خوانده شده و امر ازدواج انجام گرفت.»

آن گاه عمار چنین افزوده است: «هیچ گاه خدیجه علیها السلام پیش از این واقعه، پیامبر(صلی الله علیه و آله) را به استخدام خود در نیاورده بود و نیز آن حضرت اجیر هیچ کس دیگر نبوده است.»(1)

در تاریخ «ابی الفداء» آمده است که پس از بازگشت پیامبر(صلی الله علیه و آله) از شام و بازگو کردن میسره حوادثی را که در راه برای آن حضرت رخ داده بود، خدیجه علیها السلام بدون واسطه، اشتیاق خود را به همسری با آن حضرت عرضه داشت. متقابلاً اعلام توافق شد و پیمان زناشویی در مدتی بسیار کوتاه بین آن دو برقرار گردید(2).(3)

عروسی این دو انسان نمونه برگزار شد. خدیجه علیها السلام از عموی محمّد(صلی الله علیه و آله)، یعنی ابوطالب علیه السلام درخواست کرد که شتری نحر کند تا ولیمۀ زفاف برگزار شود(4) و دیگران هم از برکت این ازدواج خجسته برخوردار شوند.

شکوه زندگی

باری، این دو زوج بی مانند پس از انجام تشریفات عقد و ازدواج، زندگی صمیمانه و پرشکوهی را با یکدیگر شروع کردند. با گذشت زمان، آوازۀ محمّد(صلی الله علیه و آله) به خاطر ویژگی های برجسته، بذل و بخشش های بی شمار وفداکاری های بی نظیرش، گسترده تر می شد و دل های

1- . ابن واضح یعقوبی، احمد بن ابی یعقوب، تاریخ یعقوبی، ج 2، ص 16. ابن کثیر هر دو روایت را نقل کرده است.
2- . مؤلّف کتاب «سیره الائمه الاثنی عشر» در کتاب «سیره المصطفی» در ضمن بیان روایات مربوط به ازدواج پیامبر(صلی الله علیه و آله) و خدیجه علیها السلام، روایت «عمار بن یاسر» را بر سایر روایات ترجیح داده و نیز علل و اسباب این رجحان را ذکر کرده است.
3- . عواملی چون: بشارت ظهور پیامبر(صلی الله علیه و آله) خاتم درمیان قریش توسّط علمای یهود و مسیحی، رؤیای خدیجه علیها السلام و تعبیر آن توسّط پسر عمویش، و شنیدن کرامات محمّد امین(صلی الله علیه و آله) در سفر تجارتی، باعث شد که خدیجه علیها السلام شخصاً و مستقیماً مسئلۀ ازدواج را مطرح کند. (محلّاتی، ذبیح اللّه، ریاحین الشریعه، ج 2، ص 207 و 211 _ 240)
4- . محدث قمی، شیخ عباس، سفینه البحار، ج 1، ص 100؛ میرخوانْد، برهان الدین محمّد بن خاوندشاه، روضه الصفا، ج 2، ص 91 _ 95.