شناخت نامه حضرت خدیجه علیها السلام جلد 2 صفحه 178

بسیاری را به سوی او جذب می کرد تا آن که حضرتش پا به مرحلۀ چهل سالگی گذارد.

حضرت خدیجه علیها السلام شوهرش را همواره غرق عبادت می دید؛ چرا که وی گاه و بی گاه همین که فرصتی می یافت، از شهر و غوغاهایش کنار می کشید و در دل کوه های اطراف مکه به خلوتگه اُنسش غار حرا می شتافت.

علاوه بر این که قومش را نیز به خاطر داشتن افکار پوچ و سنّت های خرافی و جاهلی و پرستش بت هایی که بر گرد کعبه آویخته بودند، سرزنش می کرد و از این همه تقدیس و قربانی برای بت هایی که قادر به هیچ گونه جلب سود و دفع زیانی برای آنها نبود، بیزاری می جست.

محمّد(صلی الله علیه و آله) در این شور و حال ها و تفکرات عمیق به تدریج به سوی پیام و وحی آسمانی پیش می رفت و از خلال آن درمی یافت که به حقیقت بزرگ نزدیک می شود و راز مکنون بر او آشکار می گردد.(1)

حضرت خدیجه علیها السلام نیز به هیچ وجه مزاحم این تنهایی ها و خلوت گزیدن های شوهر _ که اغلب بین آن دو جدایی ایجاد می کرد _ نمی شد و نمی کوشید تا خلوت انس و دنیای باصفای تأمّلات او را بر هم زند و عرصه را بر او تنگ سازد. بلکه تا آن هنگام که محمّد(صلی الله علیه و آله) در خانه بود، با رعایت و آرامش بدو می پرداخت و چون از خانه به سوی حرا رهسپار می گردید، کسی را برای نگهبانی و مراقبت حال او _ هر چند از فواصل دور _ می گماشت و برای حفاظتش از گزند بدخواهان، خصوصاً قوم یهود، به دعا پرداخته و صدقه می داد.

تجلّی اعظم

چون پیک وحی در غار حرا بر محمّد(صلی الله علیه و آله) نازل شد، بی درنگ و در تیرگی آغاز سپیده دمِ ماه رجب که هنوز هوا تاریک بود، از غار خارج شد و لرزان و بُهت زده در دل ظلمت راه خانه را پیش گرفت. شتابان رفت تا به حجرۀ همسر باوفا و صدیقش رسید. چون به خانه پاگذاشت احساس کرد که به پناهگاه امنش رسیده است. در کنارش نشست و تمام آنچه را که در غار رخ داده و فشارهای سختی که از این رویداد بر جسم و روح وی وارد آمده، برایش بازگو کرد.