شناخت نامه حضرت خدیجه علیها السلام جلد 2 صفحه 179

حضرت خدیجه علیها السلام نیز با دلسوزی ژرف به او گوش داد و افزود: پسر عم! شاد باش. مطمئن باش که خداوند، هرگز تو را خوار و رها نمی سازد. تو بزرگ مردی هستی که به صلۀ رحم و پیوند با خویشانت می پردازی، سخن راست می گویی، سختی ها را با بردباری تحمل می کنی، مهمان نواز هستی و در کشمکش های سخت روزگار، معین و مددکار مردمی و من نیز به پیامبری تو از سالیان پیش ایمان داشته و دارم.(1) و پیوسته این گونه با او سخن گفت تا اضطرابش آرام شده و او را خواب فراگرفت.

استاد جعفر سبحانی در بارۀ این نگرانی ها، بیان می دارد: «البته این اضطراب تا حدّی طبیعی بود و منافات با یقین و اطمینان او به درستی آنچه به او ابلاغ شده ندارد؛ زیرا روح هر اندازه توانا باشد، باز در آغاز کار چنین اضطراب و وحشتی به او رخ می دهد و لذا بعدها این اضطراب از بین رفت.»(2)

ورقه بن نوفل و ماجرای غار حرا

حضرت خدیجه علیها السلام، پس از این که پیامبر(صلی الله علیه و آله) به خواب رفت، از خانه خارج شد و راه خانۀ پسر عمویش ورقه بن نوفل را در پیش گرفت؛ چون به آن جا رسید، همۀ ماجرا را به او بیان کرد. ورقه پس از شنیدن این ماجرا با هیجان فریاد زد: «به خدایی که جان من در دست قدرت او است، خدیجه! اگر راست گفته باشی آنچه را گفتی، همان ناموسِ اکبری که بر موسی و عیسی می آمد، بر او نازل گردیده است. او پیامبر این امت است. به او بگو: ثابت قدم باش و به امر نبوّت یقین داشته باش.»(3)

حضرت خدیجه علیها السلام به سوی خانه شتافت تا هر چه زودتر به همسرش مژده رساند که او پیامبر شده، او حامل لوای رسالت است. همان رسالتی که بستگانش (عمرو بن اسد و ورقه

1- . محلّاتی، ذبیح اللّه، ریاحین الشریعه، ج 2، ص 250 _ 251.
2- . سبحانی، جعفر، فروغ ابدیت، ج 1، ص 185 _ 186، با تلخیص.
3- . بر اساس قول دیگر، خدیجه علیها السلام بعد از شنیدن بشارت پسر عمویش، به نزد راهبی به نام «عداس» آمد و پس از سؤالاتی، مسئلۀ غار حرا را بازگو کرد. عداس نیز آغاز پیامبری حضرت محمّد(صلی الله علیه و آله) را به خدیجه علیها السلام بشارت داد. (میرخوانْد، برهان الدین محمّد بن خاوندشاه، تاریخ روضه الصفا، ج 2، ص 106 _ 108)