شناخت نامه حضرت خدیجه علیها السلام جلد 2 صفحه 181

یاری می کنم.»

آن گاه به پیامبر(صلی الله علیه و آله) نزدیک شد و سر مبارکش را بوسید. حضرت پرسید: مرا از وطن آواره می کنند؟ عرض کرد: بلی، ای کاش من جوان بودم. ای کاش تا آن روز زنده می ماندم!(1)

آغاز راه و همگامی های جانبازانه

پیامبر(صلی الله علیه و آله) برای انجام رسالت و ابلاغ پیام، پا به راه گذارد و تلاشش را آغاز کرد. پیشتازی در ایمان و سابقه در اسلام، یکی از افتخارات مهم است. مدتی پس از آغاز بعثت و دعوت، پیامبر(صلی الله علیه و آله) و خدیجه علیها السلام و علی علیه السلام سه نفری بودند که کنار کعبه یا در خانه به پرستش خدای یگانه می پرداختند. به تعبیر علی علیه السلام: «تنها خانه ای که بر محور اسلام بر پا بود، خانۀ پیامبر و خدیجه بود و من سومین نفر آن دو بودم.»(2)

این افتخار نصیب خدیجه علیها السلام شد که از زنان، اوّلین فردی باشد که دعوت آسمانی پیامبر(صلی الله علیه و آله) را می پذیرد و به او ایمان می آورد. عظمت خدیجۀ کبری علیها السلام نزد خدای متعال و کرّوبیان بسی والا بود. در همان سال های نخست بعثت که حادثۀ «معراج» پیش آمد، خدیجه علیها السلام مخاطبِ سلام الهی قرار گرفت.

از زبان پیامبر اکرم(صلی الله علیه و آله) روایت است که: در شب معراج، هنگام بازگشت از آن سفر آسمانی، به جبرئیل گفتم: آیا حاجت و کاری نداری؟ گفت: چرا. حاجتم این است که از سوی خدا و از طرف من به خدیجه سلام برسانی.

وقتی پیامبر اکرم(صلی الله علیه و آله) سلام خدا و جبرئیل را برای خدیجه علیها السلام نقل کرد، وی گفت: «خداوند، خود سلام است، سلام از او است و سلام به او باز می گردد و بر جبرئیل هم سلام باد.»(3)

محاصرۀ اقتصادی قریش

پیامبر اسلام(صلی الله علیه و آله) پس از سه سال دعوت پنهانی، به امر الهی مأمور به دعوت آشکار و گسترش

1- . ابن هشام حمیری، ابومحمد عبدالملک، السیره النبویه، ج 1، ص 253 _ 254؛ محلّاتی، ذبیح اللّه، ریاحین الشریعه، ج 2، ص 252.
2- . محدث قمی، شیخ عباس، سفینه البحار، ج 1، ص 380؛ دشتی، محمّد، نهج البلاغه، خطبۀ 192، ص 398.
3- . محدث قمی، شیخ عباس، سفینه البحار، ج 1، ص 379؛ مجلسی، محمّدباقر، بحار الأنوار، ج 16، ص 7 _ 8 و 11.