شناخت نامه حضرت خدیجه علیها السلام جلد 2 صفحه 184

دسته ای از یاران پیامبر(صلی الله علیه و آله) با ترک یار و دیار، زن و فرزند و عبور از صحراها و دریاها دامنۀ موج اسلام و عوت جدید را به حبشه _ سرزمینی از منطقۀ آفریقا _ می کشانند تا در برابر چشم جهان سیمایی نو از ایمان و چهره ای جدید از قهرمانی ها و از خود گذشتگی های محمّد(صلی الله علیه و آله) و یاران پاکبازش را ترسیم کنند.(1)

خدیجه علیها السلام از دنیای این مردم رخت بربست، ولی از قلب همسر بزرگ و باوفایش هرگز نرفت؛ بلکه همواره چون نوری در جلوی دیدگان وی حضور داشت. پیامبر اکرم(صلی الله علیه و آله) تا آن هنگام که حضرت خدیجه علیها السلام زنده بود، همسر دیگری نگرفت(2) و این، نشان حُرمت گذاری به آن همسر باوفا است. رسول خدا(صلی الله علیه و آله) در فراق خدیجه علیها السلام اشک می ریخت و هر گاه از او یاد می کرد، می گریست و می فرمود: «خدیجه! کجا دیگر مانند خدیجه پیدا می شود؟ ... .»(3)

جای خالی خدیجه علیها السلام در زندگی پیامبر صلی الله علیه و آله

آن گونه که تاریخ بیان می دارد، بعد از حضرت خدیجه علیها السلام زنانی چند به زندگی پیامبر(صلی الله علیه و آله) وارد شدند، ولی هیچ کدام در گسترۀ قلب آن حضرت مقام و موقعیت خدیجه علیها السلام را با آن شکوه پیدا نکردند، بلکه همواره جای او در دایرۀ دل و دنیای پیغمبر(صلی الله علیه و آله) خالی ماند و هیچ یک از همسران بعدی جای خالی او را پر نکرد.

روزی از روزها _ سال ها بعد از درگذشت خدیجه علیها السلام _ خواهر وی «هاله» به مدینه وارد شد. محمّد(صلی الله علیه و آله) به محض شنیدن صدای او داغ دلش تازه شد و به یاد نوای گرم همسر درگذشته اش، با اشتیاق فریاد زد: «خوش آمدی، هاله!»

عایشه که ناظر این صحنه بود، نمی توانست خویشتن داری کند، فریاد زد: «همیشه با حسرت و درد از عجوزه ای از پیرزنان قریش که از شدّت فرسودگی گونه هایش سرخ شده بود، یاد می کنی؛ در حالی که سال ها است که او مرده و خداوند بهتر از او را نصیب تو کرده است!»

نبیّ اکرم(صلی الله علیه و آله) رنجیده خاطر به عایشه فرمود: «به خدا سوگند که هرگز بهتر از او نصیبم

1- . طبری، محمّد بن جریر، تاریخ طبری، ج 2، ص 221.
2- . محدث قمی، شیخ عباس، منتهی الآمال، ج 1، ص 108؛ محلّاتی، ذبیح اللّه، ریاحین الشریعه، ج 2، ص 210.
3- . محدث قمی، شیخ عباس، سفینه البحار، ج 1، ص 381؛ الحسون، محمّد، اعلام النساء المؤمنات، ص 322.