شناخت نامه حضرت خدیجه علیها السلام جلد 2 صفحه 197

زن دیگ_ری را ب_ه عقد خود درنیاورد(1).(2)

خدیجه علیها السلام مایۀ آرامش رسول خدا صلی الله علیه و آله

شاید این م_طلب ت_ا حدی سؤال برانگیز باشد که چ_را ب_ا آن که خ_دیجه3 س_ال ها از پیام_بر(صلی الله علیه و آله) بزرگ تر بود و نیز در دورانی که چندهمسری ام_ری م_تداول به شمارمی آمد، ولی تا زمانی که خدیجه علیها السلام زنده بود، پیامبر(صلی الله علیه و آله)، همسر دیگری اخ_تیار نکرد؟ اگرچه در م_نابع مهم تاریخی به صراحت در بارۀ این موضوع، ب_حثی نشده است، ولی به ط_ور م_سلم باید آن را در شایستگی ها و ویژگی های خدیجه علیها السلام ج_ست وجو کرد، و شاید بتوان پاسخ آن را در کلام ابن اسحاق جست، که گفته است: «خدیجه وزیری صادق و معاونی راس_تین ب_رای پیامبر بود و رسول خدا(صلی الله علیه و آله) گ_لایه ها و ش_ِکوه های خود را با او در م_یان م_ی گذاشت و در کنار او آرامش می یافت .»(3)

سن خدیجه علیها السلام هنگام ازدواج با پیامبر صلی الله علیه و آله

ب_رخی م_ورّخان سن خدیجه علیها السلام را در زمان ازدواج با پیامبر(صلی الله علیه و آله) ب_یست و ه_شت س_ال و گ_روهی دیگر چهل س_ال ذکر کرده اند. نیشابوری از ابوبکر محمّد بن احمد بن بالویه، و وی از عبد اللّه بن احمد بن حنبل، و او از احمد بن محمّد ب_ن ایوب، و وی از اب_راهیم ب_ن سعد، و او از محمّد بن اسحاق روایت کرده، که خدیجه علیها السلام هنگام ازدواج ب_ا پیامبر(صلی الله علیه و آله) ب_یست و ه_شت س_ال داش_ت(4).(5)

1- . کلینی، محمد بن یعقوب، الکافی، ج 5، ص 391، ش 6.
2- . منابع اهل سنت در این زمینه عبارت اند از: امام مسلم، مسلم بن حجاج نیشابوری، صحیح مسلم، ج 7، ص 13؛ حاکم نیشابوری ، ابو عبداللّه، المستدرک علی الصحیحین، ج 3، ص 18؛ بیهقی، احمد بن حسین، دلائل النبوه ، ج 2، ص 68؛ طبرانی، سلیمان بن احمد لخمی، المعجم الکبیر، ج 22، ص 450، ش 1094 و ص 449، ش 1093.
3- . ابن اسحاق، ابو عبداللّه محمّد، کتاب السیر و المغازی، ص 243؛ ابن هشام حمیری، ابومحمد عبدالملک، السیره النبویّه، ج 2، ص 57.
4- . حاکم نیشابوری ، ابو عبداللّه، المستدرک علی الصحیحین، ج 3، ص 182.
5- . کتب ذیل مؤید همین نظر است: دولابی، محمّد بن احمد، الذریه الطاهره، ص 52، ش 12؛ ابن سعد واقدی، ابوعبداللّه محمّد، الطبقات الکبری، ج 8، ص 16-17؛ اربلی، ابوالحسن علی بن عیسی، کشف الغمه فی معرفه الائمه، ج 2، ص 133، 135 و 139؛ مجلسی، محمّدباقر، بحار الأنوار، ج 16، ص 10 و 12.