شناخت نامه حضرت خدیجه علیها السلام جلد 2 صفحه 232

فبیتی بیتُک، و اَنَا جاریتُک؛(1) در خانۀ خود بمان. خانۀ من، خانۀ تو است و من کنیز توام.»

به این ترتیب، خدیجه علیها السلام با کمال اخلاص و ایثار و فروتنی، زندگی خود را با محمّد(صلی الله علیه و آله) آغاز کرد.

جشن باشکوه عروسی خدیجه علیها السلام

پس از عقد، جشن باشکوهی برپا شد و گوسفندان بسیاری قربانی کردند و برای چند روز، مردم مکّه، به ویژه مستمندان را اطعام کردند.(2) خویشاوندان محمّد امین(صلی الله علیه و آله) و خدیجه علیها السلام نیز به شادی پرداختند و این روز را بسیار گرامی داشتند. بی شک روز ازدواج پیامبر(صلی الله علیه و آله) با خدیجه علیها السلام روز بسیار مبارک و میمونی بود که منشأ آثار و برکت های فراوان در طول تاریخ شد. این ازدواج نهالی کاشت که به صورت درختی شاداب و پرمیوه درآمد و مردم تا قیامت از میوه های گوناگون معنوی آن استفاده می کنند. حضرت زهرا علیها السلام و یازده امام معصوم7، ثمرۀ این درخت اند.

بنا بر این، باید خاطرۀ چنین روزی را که سرچشمۀ خیر و برکت های بسیار شد، همیشه تجدید کرد و در چنین روزی جشن گرفت و خدای بزرگ را برای پدید آوردن چنین روزی سپاس گزارد. در روایت ها نیز آمده است، روزه گرفتن در این روز مستحب است، و بهتر است مؤمنان این روز را روزه بگیرند و با این کار، خدا را شکر کنند که توفیق ازدواج بین پیامبر(صلی الله علیه و آله) و حضرت خدیجه علیها السلام را به جهانیان بخشیده است.(3)

آورده اند که رسول خدا(صلی الله علیه و آله) این روز را بسیار گرامی داشت و و به مبارکی آن، «ام ایمن»، کنیز مادرش آمنه را که پس از ایشان به پیامبر(صلی الله علیه و آله) رسیده بود، آزاد کرد.(4)

نقل می کنند «صفیه»، عمّۀ رسول خدا(صلی الله علیه و آله)، در برپایی مراسم جشن عروسی پیامبر(صلی الله علیه و آله) بسیار زحمت کشید. صفیه، دختر عبدالمطّلب و مادر زبیر است. او هم سن پیامبر خدا(صلی الله علیه و آله) بود و

1- . راوندی، قطب الدّین، الخرائج و الجرائح، ص 187.
2- . مجلسی، محمّدباقر، بحار الأنوار، ج 16، ص 19.
3- . همان، ج 98، ص 357.
4- . همان، ج 15، ص 118.