شناخت نامه حضرت خدیجه علیها السلام جلد 2 صفحه 233

افزون بر شجاعت کم نظیر، در سرودن شعر نیز توانایی داشت. اشعار صفیه در سوگ نبی اکرم(صلی الله علیه و آله) بسیار جانسوز است.(1) وی پس از وفات پیامبر خدا(صلی الله علیه و آله) همانند مادری دلسوز، از فاطمۀ زهرا علیها السلام حمایت می کرد. صفیه در روز عروسی پیامبر(صلی الله علیه و آله) با خدیجه علیها السلام اشعار زیبایی می خواند. یکی از این اشعار به این مضمون است:

«زمان شادی با فرح و گشاده رویی فرا رسید و هر گونه نحوست و ناگواری از میان رفت. ماه تابان، چهره برافروخت و فصل شادی و سعادت جلوه گر شد؛ به سبب وجود محمّد امین که در دشت و سرزمین بطحا (در همه جا) [از او] به نیکی یاد می شود. هر گاه احمد با همۀ خلایق سنجیده شود، بر همه برتری یابد و عظمت و شکوه محمّد برای قبیلۀ قریش آشکار شد و به طفیل وجود او، همای خوشبختی و سعادت همیشگی به پرواز درآمد. خوشبختی ای که به خدیجه، دختر کمالات و ارزش ها پیوست. خدیجه، همان دریای فضیلتی است که دست یابی به او موجب لبریز شدن از ارزش ها و کمالات است. به راستی، چقدر خدیجه بانوی شکوهمندی است و حلم و آرامش او، چقدر تابان و چشم گیر است. این محمّد امین است که در مدح و وصفش، هیچ گونه نقطۀ تاریکی نیست، و بر او درود بفرستید تا صعود کنید و خوشبخت شوید و خداوند به برکت وجود او به شما لطف و رحمت می کند.»(2)

پاسخ خدیجه علیها السلام به اعتراض زنان مکّه

وقتی زنان قریش از تصمیم خدیجه علیها السلام برای ازدواج با محمّد امین(صلی الله علیه و آله) آگاه شدند، وی را بسیار سرزنش کردند. سرزنش آنها در دیدگاه های ظاهربینانه شان ریشه داشت. آنان همواره به معیارهای مادّی می اندیشیدند. از این روی، خدیجه علیها السلام را سرزنش می کردند و می گفتند: «خدیجه با آن همه حشمت و شوکت و ثروت، حاضر شده است با یتیم ابوطالب، محمّد امین که فردی تهی دست است، ازدواج کند. آیا این ننگ و عار نیست؟»