شناخت نامه حضرت خدیجه علیها السلام جلد 2 صفحه 240

ابویحیی بن عفیف، از عفیف کندی نقل می کند: «در دورۀ جاهلیّت به مکّه رفتم. می خواستم برای خانواده ام مقداری جامه و عطر از مکّه بخرم. نزد عبّاس بن عبدالمطّلب رفتم و نشستم. او مردی بازرگان بود. ناگهان جوانی را دیدم که کنار کعبه آمد و در حالی که روی به سوی آسمان داشت، به راز و نیاز پرداخت. آن گاه روی به سوی قبله ایستاد. پس از اندک زمانی، پسر بچه ای آمد و در سمت راست او، روی به قبله ایستاد. سپس بانویی را دیدم که پشت سر آنها ایستاد و هر سه با هم به رکوع و سجود پرداختند. از عبّاس پرسیدم: این چه کاری است که این سه تن انجام می دهند؟ من تاکنون ندیده بودم کسی کنار کعبه این گونه عبادت کند.

عبّاس گفت: آری، کار شگفتی است! آیا می دانی این جوان کیست؟ وی محمّد بن عبد اللّه، برادرزادۀ من است. سپس پرسید: آیا می دانی این پسربچّه کیست؟ این علی، برادرزادۀ دیگر من، و پسر ابوطالب است و بانویی که پشت سر آن دو ایستاده، خدیجه، دختر خویلد و همسر محمّد است. برادرزاده ام محمّد خبر داده است که پروردگار جهانیان، او را به دینی که دارد، فرمان داده است و سوگند به خدا، در روی زمین، جز این سه تن، کس دیگری بر این دین نیست.»(1)

خدیجه علیها السلام؛ مونس روزهای سخت پیامبر صلی الله علیه و آله

قریش، وقتی پیشرفت روزافزون اسلام و گرایش مردم به آموزه های پیامبر و مخالفت آن را با آیین بت پرستی و ارزش های جاهلی دید، به سختی در برابر رسول خدا(صلی الله علیه و آله) موضع گرفت. آنان همۀ نیروهای خود را بسیج کردند تا پیامبر اسلام(صلی الله علیه و آله) را از پیشبرد اهدافش بازدارند و از ادای رسالتش منصرف کنند.

مشرکان از راه ها و شیوه های گوناگونی برای مبارزه با اسلام و آزار رساندن به پیامبر(صلی الله علیه و آله) و مسلمانان استفاده می کردند؛ چنان که آن حضرت فرمود: «هیچ پیامبری آن گونه که من آزار دیدم، اذیّت نشده است.»