شناخت نامه حضرت خدیجه علیها السلام جلد 2 صفحه 250

«آیا می دانید که جدّۀ من، خدیجه دختر خویلد است؟»(1)

و در کلام دیگری فرمود: «آیا می دانید که من، فرزند همسر پیامبر شما، خدیجه هستم؟»(2)

روایت ها

چنین می گویند که امام سجّاد7 نیز در فرازی از خطبۀ معروف خود در مجلس یزید فرمود: «انا ابن خدیجهَ الکبری؛(3) من پسر خدیجه، بانوی بزرگ [اسلام] هستم.»

هم چنین در فرازی از دعای ندبه آمده است: «کجا است پسر پیامبر برگزیده و پسر علی مرتضی و پسر خدیجۀ والامقام؟»

گفته اند در روز یازدهم محرّم سال 61 هجری، وقتی حضرت زینب3 کنار پیکرهای پاره پاره و خونین شهیدان آمد، پس از ذکر پیامبر اکرم(صلی الله علیه و آله) و علی علیه السلام، از خدیجه علیها السلام نیز یاد کرد و فرمود: «پدرم به فدای خدیجه، بانوی بزرگ، باد.»(4)

آورده اند که امام حسن مجتبی7 در پاسخ به اهانت های معاویه به علی علیه السلام، فرمود: «ای آن که از علی به بدی یاد می کنی! منم حسن و پدرم علی... و مادرم فاطمه و جدّم رسول خدا و جدّۀ من خدیجه است... .»(5)

یادکرد رسول خدا صلی الله علیه و آله از حضرت خدیجه علیها السلام به نیکی

حضرت

محمّد(صلی الله علیه و آله) همیشه از حضرت خدیجه علیها السلام به نیکی یاد می کرد. می گویند روزی پیامبر خدا(صلی الله علیه و آله) نزد چند تن از همسرانش نشسته بود که ناگاه از حضرت خدیجه علیها السلام سخن به میان آمد. پیامبر(صلی الله علیه و آله) چنان متأثّر شد که قطره های اشک از چشمانش فروریخت. یکی از همسران حضرت پرسید: «چرا گریه می کنی؟ آیا باید برای پیرزنی از فرزندان اسد گریه کرد؟» پیامبر(صلی الله علیه و آله) از شنیدن این سخن ناراحت شد و در پاسخ وی فرمود: «هنگامی که شما مرا تکذیب می کردید، او مرا تصدیق کرد و هنگامی که به من کافر بودید، او به من ایمان آورد.»(6)

1- . مجلسی، محمّدباقر، بحار الأنوار، ج 44، ص 318.
2- . همان، ج 45، ص 6.
3- . همان، ج 44، ص 174.
4- . همان، ج 45، ص 59.
5- . شیخ مفید، محمد بن محمد بن نعمان، الارشاد فی معرفه حجج اللّه علی العباد، ص 173.
6- . مجلسی، محمّدباقر، بحار الأنوار، ج 16، ص 8.