شناخت نامه حضرت خدیجه علیها السلام جلد 2 صفحه 253

بنا بر نقل دیگر، پیامبر(صلی الله علیه و آله) پس از دیدن گردنبند به یاد خدیجه علیها السلام افتاد و گریست. آن گاه فرمود: «مثل این که بر زینب بسیار سخت گذشته که یادگار مادرش را از گردن گشوده و برای ما فرستاده است.» مسلمانان وقتی این حال پیامبر(صلی الله علیه و آله) را دیدند، عرض کردند: «ای رسول خدا، ما از حق خود گذشتیم. اختیار آن گردنبند با شما! اگر می خواهید آن را برای خود نگه دارید و اگر نمی خواهید، آن را برای زینب بفرستید.» به نقل دیگر، پیامبر(صلی الله علیه و آله) از مسلمانان اجازه خواست و مسلمانان چنین پاسخ دادند. پیامبر(صلی الله علیه و آله) نیز ابوالعاص را آزاد کرد و گردنبند و اموال را برای زینب باز فرستاد. به ابوالعاص نیز فرمود: «بدان که زینب به تو حلال نیست؛ زیرا او مسلمان است و تو کافری. هر گاه به مکّه رفتی، زینب را نزد من بفرست.» ابوالعاص شرط پیامبر(صلی الله علیه و آله) را پذیرفت. پیامبر «زید بن حارثه» را برای آوردن زینب به مکّه فرستاد و ابوالعاص زینب را به سوی مدینه روانه کرد. سرانجام ابوالعاص پیش از فتح مکّه مسلمان شد و به مدینه آمد. سپس بار دیگر زینب را عقد کرد و به زندگی ادامه دادند.(1)

تسلّی خاطر دادن پیامبر صلی الله علیه و آله به خدیجه علیها السلام

بنا بر روایت های معتبر، حضرت خدیجه علیها السلام از پیامبر اکرم(صلی الله علیه و آله) صاحب دو پسر به نام های قاسم و عبد اللّه شد، ولی هر دو در همان کودکی از دنیا رفتند.

می گویند روزی پس از وفات قاسم، رسول خدا(صلی الله علیه و آله) وارد خانه شد و خدیجه علیها السلام را گریان دید. پرسید: «چرا گریه می کنی؟» خدیجه علیها السلام گفت: «به یاد قاسم افتادم و گریه کردم.» پیامبر(صلی الله علیه و آله) فرمود: «ای خدیجه! آیا خشنود نمی شوی، روز قیامت جلوی در بهشت برسی و آن کودک (قاسم) آن جا ایستاده باشد و دستت را بگیرد و تو را در عالی ترین خانۀ بهشت جای دهد؟ خداوند تعالی بزرگ تر از آن است که میوۀ دل مؤمنی را بگیرد و او صبر و تحمّل کند و آن را در راه خدا بداند و خدا را حمد و سپاس گوید؛ با این حال، وی را عذاب کند.»(2)