شناخت نامه حضرت خدیجه علیها السلام جلد 2 صفحه 255

ابوطالب علیه السلام از دنیا رفت و پس از مدّتی در روز دهم ماه رمضان سال دهم بعثت، خدیجه علیها السلام نیز درگذشت.

معاذ بن جبل می گوید: رسول خدا(صلی الله علیه و آله) به بالین خدیجه علیها السلام آمد و او را در حال جان سپردن دید. فرمود: «ای خدیجه! از رنج و اندوهی که برای تو پیش آمده، نگران و اندوهگینم، ولی خداوند در رنج و اندوه، خیر بسیاری قرار داده است. هنگامی که نزد همدمان خود وارد شدی، سلام مرا به آنان برسان.»

خدیجه علیها السلام عرض کرد: «ای رسول خدا! آن همدمان چه کسانی اند؟» پیامبر فرمود: «آنان عبارت اند از: مریم دختر عمران، آسیه دختر مزاحم و کلیمه خواهر موسی.»(1)

اندوه پیامبر صلی الله علیه و آله در فراق خدیجه علیها السلام

پیامبر(صلی الله علیه و آله) از درگذشت حضرت ابوطالب علیه السلام و حضرت خدیجه علیها السلام بسیار ناراحت شد و آن سال را عام الحزن (سال اندوه) نامید. فراق خدیجه علیها السلام برای پیامبر(صلی الله علیه و آله)، مصیبتی بزرگ و جان کاه بود؛ چرا که حضرت خدیجه علیها السلام در طول 25 سال زندگی مشترک با پیامبر(صلی الله علیه و آله)، شب و روز همدم و مونس و یار مخلص و شریک غم های پیامبر(صلی الله علیه و آله) بود. از سوی دیگر، برخی به سبب وجود خدیجه علیها السلام به پیامبر(صلی الله علیه و آله) آزار نمی رساندند. ولی پس از وفات او، دستشان به آزار آن حضرت باز شد.

چند روزی از رحلت جان سوز دو یار مهربان پیامبر(صلی الله علیه و آله)، خدیجه علیها السلام و ابوطالب علیه السلام نمی گذشت که کافران جرئت بیشتری برای آزار و اذیّت پیامبر(صلی الله علیه و آله) یافتند.

گاهی که پیامبر(صلی الله علیه و آله) از کوچه های مکّه عبور می کرد، ناگاه یکی از مزدوران قریش ظرفی پر از خاک روبه را بر سر آن بزرگوار می ریخت. در چنین مواقعی، پیامبر(صلی الله علیه و آله) به خانه بازمی گشت و خدیجه علیها السلام با کمال مهر و محبّت، سر و صورت آن حضرت را می شست. این برخوردهای پر مهر خدیجه علیها السلام، مرهمی بر زخم های پیامبر(صلی الله علیه و آله) بود.

موضع گیری های خدیجه علیها السلام در دفاع از اسلام و رسول خدا(صلی الله علیه و آله)، از عوامل مهم تحکیم و