شناخت نامه حضرت خدیجه علیها السلام جلد 2 صفحه 315

خود، دارای هیچ گونه اعتبار و حجیّت شرعی نمی باشد؛ یعنی نه در کتاب خداوند و نه در سنّت پیامبر اکرم(صلی الله علیه و آله) و ائمّۀ هدی7 برای آن مؤیّدی یافت نمی شود که به واسطۀ آن، دارای اعتبار و حجیّت شود؛ به خصوص این که تاریخ صدر اسلام، مملو از تحریف است؛ با توجّه به این مطلب، دیگر هیچ وجه عقلایی ای برای اتّکا به آن تاریخ تحریف شده یافت نمی شود.

دوم این که: طهارت آباء و اجداد معصومین7، اصل ضروری دین می باشد، که اعتقاد به آن واجب و عدم اعتقاد به آن، موجب خروج از دین می گردد. پس با این حساب، در مواجهۀ این دو قضیّه و موارد مشابه آن، آنچه مورد قبول واقع می شود، اصل اعتقادی و آنچه طرد می گردد، مسائل تاریخیِ متناقض با آن می باشد و این نصب العین قراردادن اصول اعتقادی در هنگام مطالعه و تحقیق تاریخ صدر اسلام تنها راه فهم تحریفات وارد شده در تاریخ مُحرَّف و فرار از انحرافات عقیدتی می باشد؛ زیرا هدف دشمنان دین در مسئلۀ تحریف تاریخ، جز منحرف کردن مخاطبان آن از اصول عقیدتی و دور نگه داشتن آنان از حقیقت زندگیِ اولیای دین نبوده، که با نصب العین قرار دادن اصول اعتقادی در حین مطالعه و تحقیق آن، این تلاش آنان ناکارآمد می گردد.

عدم اعتبار بیوه بودن حضرت خدیجه علیها السلام از نظر تاریخ

بنا بر آنچه گذشت، اعتقاد به ازدواج حضرت خدیجه علیها السلام با دو نفر کافر بت پرست، مغایرت با اصول اعتقادی شیعه دارد و هیچ تردیدی در بطلان آن نباید داشت، امّا نکتۀ جالبی که لازم است در این جا به آن اشاره نمود، منابع اولیه ای است که بیان می دارد، حضرت خدیجه علیها السلام قبل از ازدواج با پیامبر اکرم(صلی الله علیه و آله)، با دو نفر کافرِ بت پرست ازدوج نموده بودند! این مطالب، به اهل سنت برمی گردد و به طور حتم می توان گفت که در هیچ یک از کتب روایی و تاریخی شیعه، ردّپایی از این ادعا یافت نمی شود و این خود، جای تأمّل بسیاری دارد.

اگر شخصی به کتب تاریخی و روایی اهل سنّت اندک مراجعه ای داشته باشد، متوجّه می شود که این کتاب ها، دارای موارد متضاد و متناقض بسیاری هستند که اعتبار آنها، نه فقط از طریق شیعه، بلکه از طرف علمای اهل سنّت نیز مورد خدشه می باشد. به عنوان مثال، در