شناخت نامه حضرت خدیجه علیها السلام جلد 2 صفحه 320

تسبیح

گویند، مردانی که نه تجارت و نه معامله، آنان را از یاد خدا، برپاداشتن نماز و ادای زکات غافل نمی نماید! تو در چنین مکانی هستی و ما از آن جا می باشیم.»

ابن حجر عسقلانی در «تهذیب التّهذیب» از اسماعیل قاضی نقل می کند که وی در «أحکام القرآن» گفته است: «از علی بن مدائنی شنیدم که می گفت: آنچه او (قتاده بن دعامه) نقل می کند، ضعیف است.»(1)

حنظله بن ابی سفیان نیز می گوید: «طاووس یمانی از قتاده فرار می کرد و حاضر به ملاقات با او نبود، چون او را قَدَری مذهب می دانست.»(2)

شمس الدین ذهبی در میزان الإعتدال، در این باره می نویسد: «قتاده بن دعامه الدوسی، مدلّس(3) و فریب کار می باشد و می گفتند عقیده قَدَریّه(4) دارد.»(5)

باکره بودن مادران ائمّه اطهار علیهم السلام

از روایات و احادیثی که در بارۀ مادران بافضیلت ائمّه: وار شده، به دست می آید که برخی از آنان کنیز بوده اند. اما تا زمانی که به همسری امام7 درآمده اند، دست هیچ انسانی به آنان نرسیده است. این مطلب، گویای این حقیقت است که ارادۀ پروردگار در بارۀ آنان تعلّق

1- . ابن حجر عسقلانی، احمد بن علی، تهذیب التهذیب، ج8، ص 356.
2- . همان، ص 353.
3- . مدلَس به کسی گفته می شود که حدیث ضعیف روایت می کند. (ر. ک: مسعود، جبران، الرائد، ذیل کلمۀ مدلّس)
4- . طبق اخبار و روایات به کسانی که قائل به جبر می باشند، قَدَریّه گفته می شود. اما مطابق بعضی از روایات دیگر مراد از قدریه قائلین به تفویض می باشند. (محدث قمی، شیخ عباس، سفینه البحار، ذیل کلمۀ قدر) قال النبی(صلی الله علیه و آله): «القدریه مجوس هذه الأمه؛ قدریه مجوس این امّت می باشند.» در روایت دیگر فرمود: «القدریه خصماء اللّه فی القدر؛ قدریّه، دشمنان خدا در بارۀ مقدّرات الهی هستند.» (شهرستانی، عبدالکریم، الملل والنحل، ج 1، ص 43) سید بن طاووس1 نقل می کند که جماعتی از علمای اسلام به نقل از رسول خدا(صلی الله علیه و آله) روایت نموده اند: «لعنه القدریه علی لسان سبعین نبیّا. قیل ومن القدریه یا رسول اللّه؟ فقال: قوم یزعمون اللّه سبحانه قدر علیهم المعاصی وعذّابها علیها؛ قدریّه، توسط هفتاد پیامبر نفرین شده اند. گفته شد: ای رسول خدا! قدریه چه کسانی هستند؟ پیامبر اکرم(صلی الله علیه و آله) فرمود: جماعتی هستند که می پندارند، خداوند بر آنان گناه و معصیت را تقدیر نموده و با این حال، آنان را بر این گناه عذاب می نماید.»
5- . ذهبی، شمس الدین محمّد بن احمد، میزان الاعتدال، ج 3، ص 385.