شناخت نامه حضرت خدیجه علیها السلام جلد 2 صفحه 366

به عمه اش بخشید. خدیجه علیها السلام چون می دانست که پیامبر اکرم(صلی الله علیه و آله) او را دوست می دارد، به آن حضرت بخشید.(1) پیامبر اکرم(صلی الله علیه و آله) نیز او را آزاد و پسرخواندۀ خویش کرد و از این رو تا مدت ها زید بن محمّد نامیده می شد.(2)

یکی از افتخارات خدیجه علیها السلام این است که نام او نیز به عنوان مربّی امام علی علیه السلام ثبت گردیده است. در هنگام تنگ دستی ابوطالب علیه السلام، پیامبر اکرم(صلی الله علیه و آله)، علی علیه السلام را که کودکی چند ساله بود به خانۀ خود آورد و تحت سرپرستی خود قرار داد. علی علیه السلام تحت نظارت دقیق تربیتی پیامبر اکرم(صلی الله علیه و آله) و خدیجه علیها السلام قرار گرفت. خدیجه علیها السلام مشاهده کرد که پیامبر اکرم(صلی الله علیه و آله) نسبت به علی علیه السلام علاقه ای خاص دارد، پس او نیز علی علیه السلام را چون فرزند خود دوست داشت و بزرگ کرد و بدین ترتیب به محبت بی حدّ ابوطالب علیه السلام و فاطمه بنت اسد3 به پیامبر اکرم(صلی الله علیه و آله) این چنین پاسخ گفت.(3)

فعالیت های اجتماعی _ سیاسی خدیجه علیها السلام

خدیجه علیها السلام از هوش، عقل و تدبیر سرشاری برخوردار بود. در عصر جاهلیت که جهل و بی سوادی همه جا را فراگرفته بود، دارای کمال ادب، ایمان و عقل بود. پیامبر اکرم(صلی الله علیه و آله) در کارها با او مشورت می کرد. او مشاوری امین، معاون و وزیری راستین و کارساز برای آن حضرت بود.(4)

در برخی گزارش های تاریخی از آغاز وحی، ذکر شده است که پیامبر(صلی الله علیه و آله) با تسلی خدیجه علیها السلام _ پس از آن که خدیجه علیها السلام در خصوص نبوت پیامبر(صلی الله علیه و آله) با پسرعموی خود ورقه بن نوفل مشورت

1- . ابن سعد واقدی، ابوعبداللّه محمّد، الطبقات الکبری، ج 1، ص 497؛ ابن حجر عسقلانی، احمد بن علی، الأصابه فی تمییز الصحابه، ج 4، ص 275.
2- . بلاذری، احمد بن یحیی، انساب الأشراف، ج 1، ص 556 _ 559؛ ابن اثیر جزری، علی بن محمّد، اسد الغابه فی معرفه الصحابه، ج 2، ص 335 _ 336.
3- . ابن شهرآشوب، محمّد بن علی، مناقب آل أبی طالب، ج 2، ص 179 _ 180.
4- . سبط ابن جوزی، شمس الدین یوسف بن قزاوغلی ، تذکره الخواصّ، ص 302؛ مجلسی، محمّدباقر، بحار الأنوار، ج 16، ص 10؛ ابن بطریق، یحیی بن حسن، عمده، ص 204؛ نویری، احمد بن عبدالوهاب، نهایه الإرب فی فنون الادب، ج 18، ص 218.