شناخت نامه حضرت خدیجه علیها السلام جلد 2 صفحه 49

قرب و منزلتی یافت که او را «کوثر اهل بیت» نامیدند و چون نسل رسول خدا(صلی الله علیه و آله) از این فرزند تداوم یافت، سورۀ «کوثر» در شأن او نازل شد.

حضرت زهرا علیها السلام در آن دوران که وجود دختر را مایۀ ننگ می دانستند به عنوان سرور زنان جهان (سیده نساء العالمین) و برترین بانوی خلقت مطرح بود و مورد تکریم حضرت رسول قرار گرفت و این، نشان دهندۀ جایگاه والای زن در نظام اسلام و نگرش قرآنی است.

حضرت خدیجه علیها السلام، در کنار این دختر پاک به آرامش روحی می رسید. حتی در دورانی که باردار بود و زنان قریش، کینه توزانه با او برخورد می کردند و از هم صحبتی و هم نشینی با خدیجۀ کبری علیها السلام کناره گیری می کردند، طبق روایات، همدم لحظه های تنهایی اش کودکی بود که در شکم داشت و با او حرف می زد.(1)

سال اندوه و فراق

پیامبر گرامی اسلام(صلی الله علیه و آله) اگر با حزن و اندوهی رو به رو می شد، چهرۀ باز همسرش خدیجه علیها السلام غم از دلش می زدود و با وجود او، تسکین می یافت. اما رحلت آن بانوی بزرگوار غمی بزرگ بر دل پیامبر(صلی الله علیه و آله) نهاد.

وی پس از 25 سال زندگی در کنار خاتم رسولان، در 65 سالگی در دهم ماه رمضان سال دهم بعثت، چشم از جهان فروبست و به سوی بهشت ابدی پر گشود.(2)

در همان سال، ابوطالب علیه السلام عموی پیامبر(صلی الله علیه و آله) نیز که بزرگ ترین حامی وی بود، به فاصلۀ یک ماه از دنیا رفت. این دو عزیز، یکی در خانه و داخلۀ زندگی و دیگری در بیرون و عرصۀ اجتماع و در برابر مخالفان، از استوارترین حامیان حضرت محمّد(صلی الله علیه و آله) به شمار می رفتند. فقدان این دو پشتوانه، بر پیامبر(صلی الله علیه و آله) بسیار گران بود. از این رو آن سال را «عام الحُزن» یا «سال اندوه» نامیدند. در آن سال، کفار قریش نیز آزارها و سخت گیری های خود را بر پیامبر(صلی الله علیه و آله) و مسلمانان افزودند.