شناخت نامه حضرت خدیجه علیها السلام جلد 2 صفحه 75

1- مبلغان، شمارۀ 11 (دی 1379)، ص 8 - 18.

2- . دیار بکری، حسین بن محمّد، تاریخ خمیس، ج 1، ص 263.

آنچه خداوند از ب_زرگواری و خیر نسبت به او اراده کرده ب_ود و او آن روز، ب_رترین در نسب و بزرگ ترین در شرف و ثروتمندترین زنان در زمان خود بود.»

حضرت

خدیجه علیها السلام دختر خویلد _ که 68 سال پیش از هجرت در قریش متولد شده بود _(1) بانویی پرهیزکار و پاک دامن بود؛ چنان که به طاهره(2) مشهور شد. او به دلیل استعداد ق_وی خود، یکی از ثروتمندترین افراد قریش بود. با این همه ، همواره بخشی از اوقات خود را در محضر علمای بزرگ و کسب دانش از آنان می گذراند. در همین نشست های علمی بود که متوجّه شد، به زودی پیامبری ظهور خواهد کرد.(3) با روی دادن ات_فاقی چ_ند، سرانجام پیامبر خاتم(صلی الله علیه و آله) را شناخت و به تقاضای خود با وی ازدواج کرد. این رویداد بزرگ در حدود 28 سال قبل از هجرت روی داد(4) و از آن پس خدیجه عمر خود را به همدلی، همسری، همرازی و همراهی پیامبر اکرم(صلی الله علیه و آله) گذراند.

علی علیه السلام و محمّد صلی الله علیه و آله نور واحد

ب_نا بر ن_ظر مشهور امیرمؤمنان علی علیه السلام در سیزدهم رجب سی سال پس از عام الفیل در میان خانه کعبۀ متولد شد و در آن وقت پیامبر(صلی الله علیه و آله) بیست و هشت ساله بود.(5) در روایات معتبر می خوانیم: پیامبر اکرم(صلی الله علیه و آله) فرمود: «ان اللّه تبارک و ت_عالی خ_لق علیّا من نوری و خلقنی من نوره و کِلانا من نورٍ واحد ؛(6) خداوند تبارک و تعالی علی را از نور من و مرا از نور خودش خلق کرد و هر دوی ما از یک نور هستیم .»

این روایت به خوبی میزان ه_مبستگی پیام_بر(صلی الله علیه و آله) و علی علیه السلام را نشان می دهد، لذا ط_بیعی

1- . محلّاتی، ذبیح اللّه، ریاحین الشریعه، ج 2، ص 202.
2- . ذهبی، شمس الدین محمّد بن احمد، سیر اعلام النبلا، ج 2، ص 111؛ ابن اثیر جزری، علی بن محمد، اسدالغابه فی معرفه الصحابه، ج 3، ص21.
3- . ابن عبدالبر، یوسف بن عبداللّه ، الاستیعاب، ج 4، ص 1817.
4- . در بارۀ سال ازدواج: دیار بکری، حسین بن محمّد، تاریخ خمیس، ج 1، ص 264 و حلبی، علی بن برهان، السیره الحلبیّه، ج 1، ص 40، مشهور چهل سالگی است.
5- . ابن صباغ مالکی، علی بن محمّد، الفصول المهمّه فی معرفه احوال الائمّه، ص 29.
6- . گنجی شافعی، محمد بن یوسف، کفایه الطالب فی مناقب علی بن ابی طالب، ص 206.