شناخت نامه حضرت خدیجه علیها السلام جلد 3 صفحه 172

قاسم و عبد اللّه که طیب و طاهر نامیده می شدند، به ترتیب در چهار سالگی و حدود یک ماهگی وفات یافتند(1) و دختران رشد کرده، ایمان آوردند و به مهاجران پیوستند.

البته گروهی معتقدند که جز فاطمه (علیها السلام) دیگر دختران ربیبه (دختران همراه) همسر، رسول خدایند(2) و تنها ثمرۀ ماندگار ازدواج اکرم(صلی الله علیه و آله و سلم) و خدیجه (علیها السلام)، فاطمه (علیها السلام) است که کمی قبل از بعثت متولد شد(3).

رسالت غیرعلنی

خدیجه (علیها السلام) پیوسته در انتظار درخشش انوار نبوت از سیمای مهربان همسرش بود. از این رو وقتی اکرم(صلی الله علیه و آله و سلم) از غار حرا به خانه آمد و ماجرای نزول فرشته وحی را برایش باز گفت، بی درنگ آن را تأیید کرد و به درستی گفتار اکرم(صلی الله علیه و آله و سلم) ایمان آورد(4). او گفت: «ای پسرعمو! شاد و ثابت قدم باش. سوگند به کسی که جان خدیجه در دست او است، من امیدوارم تو اکرم(صلی الله علیه و آله و سلم) این امت باشی.» (5)

گروهی از دانشمندان دلداری دادن خدیجه (علیها السلام) به رسول خدا (صلی الله و آله وسلم) و دعوت وی به ثبات قدم را با شخصیت عظیم اکرم(صلی الله علیه و آله و سلم) ناسازگار می دانند. اما حقیقت مطلب این است که در محدودۀ روابط سالم خانوادگی این کار نه تنها موجب کسر شأن رسول گرامی9 نخواهد شد، بلکه نشان از وجود روابطی منطقی و آرمانی دارد؛ روابطی که آیین اسلام نیز به آن تأکید نموده است: (وَ مِنْ آیاتِهِ أَنْ خَلَقَ لَکُم مِّنْ أَنفُسِکُمْ أَزْوَاجًا لِّتَسْکُنُوا إِلَیهَا؛(6) او کسی است که برای شما از خودتان زوج هایی آفرید تا آرامش یابید).

1- . ذهبی، شمس الدین محمّد بن احمد، سیر اعلام النبلاء، ج 2، ص 109.
2- . بنات النبی ام ربائبه، نوشته سید جعفر مرتضی عاملی اختصاصاً در این موضوع است.
3- . ذهبی، شمس الدین محمّد بن احمد، سیر اعلام النبلاء، ج 2، ص 119.
4- . ابن هشام حمیری، ابومحمد عبدالملک، السیره النبویه، ج 1، ص 269و239؛ نویری، احمد بن عبدالوهّاب، نهایه الارب فی فنون الارب، ج 16، ص 170: «ابشر یابن عمی واثبت فوالذی نفس خدیجه بیده انی لارجوا ان تکون نبی هذه الامه .»
5- . همان.
6- . روم: 21.