شناخت نامه حضرت خدیجه علیها السلام جلد 3 صفحه 222

چهارمی مست جوانی است و همان نیروی جوشان جوانی، قاتل ایمان و خردش می گردد.

یکی دریای دانش است و در مستی آن غرق می گردد و دیگری در اوج شهرت، و همان آلت قتالۀ شخصیّت او می شود. یکی بر کرسی فرمانروایی است و همان احساس قدرت به خودکامگی اش می کشد و دنیا و آخرتش را می سوزاند، و دیگری بارانی از چاپلوسی بر او می بارد و همان آفت جانش می شود؛ همین گونه بگیر و برو... .

امّا بانوی آزادی با آن که غرق در زر و زیور، جمال و کمال، شور و شعور، شهرت و آوازۀ نیک و نعمت استقلال بود از آفت ها و مستی های آنها نیز خود را مصون و محفوظ داشته و دارای روح حق جو و حق پذیر بود. به همین جهت هم نخستین ایمان آورندۀ به خدا و پیامبر از زنان و پیشتاز در اسلام و نماز و مبارزه و هجرت بود، و پاداش این حق پذیری نیز آن بود که خدای پر مهر به فرشتۀ وحی فرمان داد که به هنگام فرود بر اکرم(صلی الله علیه و آله و سلم)، درود او را به مام فضیلت ها برساند و خاطرنشان سازد که خدا به پاداش آن ایمان ناب و عمل شایسته، قصر زیبایی در بهشت برای او آماده ساخته است.(1)

6. درایت و خردمندی

موهبت خرد و خردورزی، یعنی نگرش متفکّرانه بر پدیده های آفرینش و شناخت پیوندهای آنان؛ یعنی تعمّق در سازمان وجود خود و شناخت خود؛ یعنی شناخت طبیعت و استخدام آن؛ یعنی هدف داری و هدف شناسی و آراستگی به ارزش ها و پیراستگی از ضدّ ارزش ها؛ یعنی اوج گرفتن به بندگی خدا و ساختن شایستۀ دنیا و آخرت؛ «أَلْعَقلُ ما عُبِدَ بِهِ الرَّحْمن وَاکتُسِبَ بِهِ الجَنان.»

اگر خرد به این معنا است، خدیجه (علیها السلام) خردمندترین بانوی روزگار بود، و این ویژگی در سراسر زندگی اش نمایان است. او در پرتو خرد بلندش به جایی رسید که نخستین بانوی توحیدگرا شد، و همسنگر و مشاور اکرم(صلی الله علیه و آله و سلم) و وزیر او؛ و هستی اش را برای ساختن تاریخ، به