شناخت نامه حضرت خدیجه علیها السلام جلد 3 صفحه 272

تاریخی خود را در مجلس ب_زرگان ب_نی هاشم در بارۀ علی (علیه السلام) بیان نمود و فرمود: «یا بنی عبد المطلب ! اِنَّ هَذَا اَخِی وَوَصِیِّی وَخَلِیفَتِی فِیکُم؛(1) هان ای فرزندان عبدالمطلب! این برادر و وصی و خلیفه من در میان شما است.»

حضرت خدیجه (علیها السلام) ناظر این صحنه بود، و اکرم(صلی الله علیه و آله و سلم) نیز به ص_ورت ج_داگانه او را مورد خطاب قرار داد:

«ثُمَّ قَالَ: یَا خَدِیجَهُ! هَذَا عَلِیّ مَوْلاکِ وَمَوْلَی الْمُؤمِنِین وَاِمَامُهُمْ بَعْدِی. قَالَتْ: صَدَقْتَ یَا رَسُولَ اللَّهِ ! قَدْ بَایَعْتُهُ عَلَی مَا قُلْتَ: اُشْهِدُ اللّه وَ اُشهِدُکَ بِذَلِک وَکَفَی بِاللَّهِ شَهِیداً؛(2) سپس فرمود: ای خدیجه! این علی مولای تو و مولا و پیشوای مؤمنین بعد از من است. خدیجه گفت: راست گفتی ای رس_ول خ_دا! [ط_بق آنچه فرمودی] من با علی بیعت کردم و بر این ب_یعت خ_دا و تو را شاهد می گیرم و خداوند به عنوان گواه کافی است.»

این جملات، عمق و ژرفای ولایت مداری حضرت خدیجه (علیها السلام) و ثبات و استقامت او را بر این ط_ریق ن_شان م_ی دهد.

م_حبّت بی نظیر

حضرت خدیجه (علیها السلام) به علی (علیه السلام) محبت شدیدی داشت، تا آن جا که خدمت کاران و نزدیکان خدیجه (علیها السلام) در پاسخ پرس_ش افراد ناشناس از علی (علیه السلام) می گفتند: «هُوَ اَخُو

محمّد وَاَحَبُّ الْخَلْقِ اِلَیْهِ وَقُرَّهُ عَیْنِ خ_َدِیجَهَ وَمَنْ یَنْزِلُ السَّکِینَهَ ع_َلَیْهِ؛(3) او ب_رادر محمّد

و محبوب ترین مردم نزد او و نور دیدگان خدیجه، و کسی است که آرامش را بر پیامبر

نازل می کند.»

این تعبیر نشان دهندۀ اوج مهر و محبت اکرم(صلی الله علیه و آله و سلم) و خدیجه (علیها السلام)، به علی (علیه السلام) است.

کتابنامه

1. ابن ابی الحدید، عزالدین اب_و ح_امد (م 656 ق)، شرح نهج البلاغه، تحقیق: محمّد ابوالفضل ابراهیم ، قاهره: داراحیا الکتب الع_ربیه، 1378ق.

2. ابن اثیر جزری، عزالدّین ابوالحسن علی بن محمّد (م 630 ق)، الکامل ف_ی الت_اریخ، بیروت: دار صادر ، 1399ق.

1- . ر. ک: طبری، محمّد بن جریر، تاریخ طبری، ج 2، ص 217؛ ابن اثیر جزری، علی بن محمّد، الکامل فی التاریخ، ج 2، ص 63؛ ابن ابی الحدید، عزالدین ابو حامد ، شرح نهج البلاغه، ج 13، ص 211؛ علامۀ امینی، عبدالحسین، الغدیر فی الکتاب والسنه، ج 2، ص 279 – 284.
2- . مجلسی، محمّدباقر، بحار الانوار ، ج 18، ص 231؛ شیخ حر عاملی، محمّد بن حسن، وسائل الشیعه، ج 1، ص 281؛ شیخ حر عاملی، محمّد بن حسن، اثبات الهداه ، ج 1، ص 641 ؛ سیلاوی، غالب، الأنوار السّاطعه من الغرّاء الطّاهره، ص 337 – 340.
3- . مسعودی، علی بن حسین، اثبات الوصیه، ص 144.