شناخت نامه حضرت خدیجه علیها السلام جلد 3 صفحه 278

اجتماعی دارد که اشراف و اعیان مکه سر بر آستانش می رسانید و در خانۀ مجلل و ق_صر س_بزش اف_راد صاحب نفوذ در حال رفت و آمدند؛ اما نسبت به محرومان و یتیمان و سرپرستی و دست گیری از این اقشار ت_وجهی وی_ژه و اه_تمامی فوق العاده دارد و به همین دلیل از لقب امّ الایتام بهره می برد و خود ای_ن ع_نوان را بر سایر القاب ترجیح می دهد .(1)

وقتی حضرت به عقد ازواج رسول اکرم(صلی الله علیه و آله و سلم) درآمد، به ام المؤمنین (م_ادر اهل ایمان( معروف گردید، «امّ هند » و «ام الزهراء» نیز دیگر کنیه های او م_ی باشند.(2)

ف_رازهایی از فضیلت های ح_ضرت خدیجه (علیها السلام)

ش_رافت های حضرت خدیجه (علیها السلام) تنها به محیط ت_ربیتی او خ_لاصه نمی گردد؛ بلکه به خصالی نیکو آراسته گردیده بود ؛ که هر کودک م_حروم از پدری که در حیات غم بار خود نقطۀ ات_کایی نداشت، هر پدری که ق_ادر ن_بود برای اهل خانه اش معاشی ت_دارک ب_بیند، هر زنی که بعد از کشته شدن شوهرش بی پناه می ماند ، هر رنج دی_ده ای ک_ه از حمایت های دیگران ناامید می گشت، راه_ی س_رای ای_شان می گردید و به س_نگر س_رشار از عطوفت و گنج سخاوت او پن_اه م_ی برد و به برکت لطف و احسان حضرت بر زخم های زندگی خود مرهم می نهاد.

خانه اش با دو ن_شانه ش_ناخته می شد: یکی قبۀ سبزی که ب_ر ب_امش بود، و دی_گری از ازدح_امی ک_ه در طریق خانه اش صورت م_ی گرفت ، این منزل در حوالی مسجد الحرام قرار داشت. حضرت خدیجه (علیها السلام) در میان انبوه مراجعان، تمایل داشت ب_ه ام_ور فقیران رسیدگی کند. در هر موقع از ای_ام ش_ابنه روز آن_ان را ب_ا ن_وزاش های ویژه به ح_ضور م_ی پذیرفت، به درد دل های ایشان گوش می داد و در فضایی آغشته به مهربانی کارگزاری را فرا می خواند و به وی توصیه می کرد ک_یسه های پول را آورده، ب_ین آن نیازمندان توزیع