شناخت نامه حضرت خدیجه علیها السلام جلد 3 صفحه 344

حضرت که پس از خدیجه آمدند، حتّی عایشه، نتوانستند این یادگار زنده را از قلب آن حضرت بیرون کنند و یا اندکی آتش آن را فرونشانند.»(1)

و نیز می نویسد:

«خدیجه، در کنار پیامبر در سال های نخستین مظلومیت او، مانند یاری غمخوار و مبارز قرار گرفت، و مقاومت کرد و رنج و عذابی را که پیامبر در راه رسالتش از قریش نصیبش شد بر او آسان نمود.»(2)

و نیز می نویسد:

«آیا دیگری غیر از خدیجه را می شناسید که با عشق آتشین و مِهر و ایمانی استوار، بی آن که اندک تردیدی به دل راه دهد یا ذرّه ای از باورش نسبت به بزرگ داشت همیشگی خدا و پیغمبر بکاهد، دعوت دین خدا را از غار حرا پذیرا شود. آری تنها خدیجه بود که دست سرنوشت او را برای پُر کردن جاهای خالی زندگانی پیغمبر اکرم پدید آورد و او را مایۀ امید و آرامش و سلامت رسول خدا قرار داد.»(3)

40 . محمّدعلی قطب

محمّدعلی قطب، در کتاب خدیجه بنت خویلد، در این باره می نویسد:

«وکانت ام المؤمنین تهوّن علیه کلّ عسیر، و تخفّف عن قلبه وبدنه وطأه الأذی الکثیر. کانت کلماتها کالبَلْسم لجراحات نفسه، وبَسْمَتُها الهادئه الحنون اشعاعاً ینعکس علی صفحه قلبه، فاذا بالعَنا یزول، و اذا بالعزیمه تشتدَّ وتقوی؛(4) ام المؤمنین خدیجه همیشه سعی می کرد تا هر دشواری را بر پیامبر آسان کرده و از قلب و بدن او فشارهای اذیت دهنده بسیار را تخفیف دهد. کلمات او همانند مرهمی برای جراحات نفس آن حضرت بود، و تبسّم آرام همراه با مهربانی اش، شعاع هایی بود که بر صفحۀ قلب پیامبر منعکس می شد، و ناگهان

1- . بنت الشاطی، عایشه عبدالرحمن، ، بانوی کربلا زینب3، فصل پدران و نیاکان حضرت زینب3.
2- . همان، ص 13.
3- . قراعه، سنیّه، نساء محمد (صلی الله علیه و آله وسلم)، ص 38.
4- . قطب، محمّد علی، خدیجه بنت خویلد، ص 81.