شناخت نامه حضرت خدیجه علیها السلام جلد 3 صفحه 8

کرده و در مقابلش حتی به اندازۀ خردلی از پیامبر (صلی الله علیه و اله و سلم) توقع و نیازی نداشته، در صورتی ک_ه ب_عضی زن_ان دی_گر پیامبر (صلی الله علیه و اله و سلم) ک_ه ب_رای ایشان کار خاصی انجام نداده بودند، تقاضای مال بیشتری از غنایم جنگی را از اکرم(صلی الله علیه و آله و سلم) می کردند و خ_داوند ب_ا ن_زول آیه ای آنها را به زندگی با اکرم(صلی الله علیه و آله و سلم) ی_ا ت_رک ای_ن زن_دگی مخیر می کند.»(1)

نقش حضرت خدیجه(علیها السلام) در شعب ابی طالب

پس از نازل شدن آیۀ (فَاصْدَعْ بِمَا تُؤْمَرُ وَ أَعْرِضْ عَنِ الْمُشْرِکِینَ)،(2) دعوت اکرم(صلی الله علیه و آله و سلم) شکل دیگری به خود گرفت و این بار تمام مردم مخاطب قرار گرفتند . با تغییر فعالیت های حضرت و زیر سؤال رفتن بت ها و بت پرستی مشرکان، آنها نیز جبهه گیری جدید و شدیدتری نشان دادند و در مقابل ایشان صف آرایی کرده، به مخالفت و فشار برای ج_لوگیری از رس_یدن پیام الهی به گوش ها و قلب ها پرداختند.(3)

اما وقتی پس از ابلاغ رسمی دین توسط اکرم(صلی الله علیه و آله و سلم)، کفار مکه دیدند نمی توانند به راحتی جلوی کارها و فعالیت های حضرت و مسمانان را بگیرند، شورایی تشکیل دادن_د و ت_صمیم گرفتند که مسلمانان را در محاصرۀ اقتصادی و اجتماعی قرار دهند و بدین وسیله آنان را نابود کنند. در این زمان به پیشنهاد حضرت ابوطالب (علیه السلام)، اکرم(صلی الله علیه و آله و سلم) و مسلمانان به منطقۀ «ش_عب اب_وطالب» رفتند . بنی هاشم در این تحریم، برای تهیه غذا و آذوقه محتاج مال و ثروتی بودند و بهترین منبع و ثروت برای نجات آنان، مال پربرکت حضرت خدیجه (علیها السلام) ب_ود که در کمک به پیامبر (صلی الله علیه و اله و سلم) در آن شرایط بسیار سخت و جانکاه، نقش بسزا و مؤثری داشت؛ چنان که اکرم(صلی الله علیه و آله و سلم) فرمود: «هیچ مالی مثل مال حضرت خدیجه(علیها السلام) به من سود نرساند.»(4)

حضرت خدیجه(علیها السلام) اموال خود را در خدمت اسلام و مسلمین قرار داد و آنها را پشتیبانی کرد. او که ایمان تا عمق جانش نفوذ کرده بود، غنا، جاه، آسایش و آرامش خود را رها کرد

1- . سهیلی، عبدالرّحمان بن عبد اللّه، الروض الانف فی شرح السیره النبویه لابن هشام، ج1، ص 415.
2- . حجر: 95 .
3- . ر. ک: ابن هشام حمیری، ابومحمد عبدالملک، السیره النبویه ، ج 2، ص 257 - 264.
4- . شیخ طوسی، محمّد بن حسن، الامالی، ص 468؛ بحرانی، سید هاشم بن سلیمان، حلیه الابرار، ج 1، ص 148 .