عرفان اسلامی جلد 4 صفحه 142

غیر آیات قرآن،روایاتی که در فضیلت نماز شب رسیده در حد تواتر است.

خداوند متعال در قرآن مجید می فرماید:

[ وَ مِنَ اللَّیْلِ فَتَهَجَّدْ بِهِ نٰافِلَهً لَکَ عَسیٰ أَنْ یَبْعَثَکَ رَبُّکَ مَقٰاماً مَحْمُوداً ] (1).

و پاسی از شب را برای عبادت و بندگی بیدار باش که این افزون [ بر واجب ] ویژۀ توست،امید است پروردگارت تو را [ به سبب این عبادت ویژه ] به جایگاهی ستوده برانگیزد.

عبد برای آماده کردن خود جهت تهجد باید مراقب وضع خود باشد و از وظایف و آداب آنچه را مناسب حال خود می نگرد و تشخیص می دهد عمل کند؛ گذشتگان ما از اهل اللّه سعی و کوششان در تحصیل رقّت و نرم ساختن دل بود و برای دست یافتن به آن و سایر حالات عالیه به بعضی از حالات،مثل پوشیدن لباس های زبر و خشن و...و در خاک غلتیدن و اعضای بدن را نزدیک آتش بردن و پاشیدن خاک بر سر و روی خود و دخول در گورها و ندای مردگان و ملامت خویش و خطاب به خود به عقاب های قرآنی و اختیار دعاها و مناجات هایی که به دل آتش می زند،متوسل می شدند.

نماز شب،آبروی عبد نزد مولا و مرکب حرکت به سوی مقام قرب و وصال حضرت دوست است؛شب را از خوراک و خواب کم کن تا بتوانی برخیزی و چون برخاستی با کمال خضوع و خشوع به پیشگاه مولایت بشتاب و از حضرت او آنچه می خواهی بخواه که اگر شرایط استجابت دعا در تو جمع باشد بدون شک دعایت مستجاب و به تمام خواسته های دنیوی و اخروی خود خواهی رسید،علاوه بر این همان طور که حضرت صادق علیه السلام در متن روایت فرموده اند:نماز شب علت پاکی و طهارت درون تو است.