عرفان اسلامی جلد 4 صفحه 96

أَنَا عِنْدَ الْمُنْکَسَرَهِ قَلْبُهُمْ لِأَجْلی؛

من نزد آنانم که دلشان برای خاطر من شکست.

از بهر آن که هرکه چیزی دوست دارد ذکر آن بسیار کند:

مَنْ أَحَبَّ شَیْئاً أَکْثَرَ ذِکْرَهُ (1)؛

انَا جَلیسُ مَنْ ذَکَرَنی (2)؛

لا یَسَعُنی أَرْضی وَ لا سَمائی وَ وَسَعَنی قَلْبُ عَبْدِیَ الْمُؤْمِنِ (3)؛

آسمان با او چه معرفت دارد که حامل او باشد و زمین با او چه قربت دارد که موضع او بود ؟!

قلب مؤمن هم مونس اوست و هم محب اوست و هم موضع اسرار اوست:

قَلْبُ الْمُؤْمِنِ عَرْشُ الرحمن (4)؛

هرکه طواف قلب کند مقصود یافته و هرکه راه دل غلط و گم کند،چنان دور افتاده که هرگز خود را باز نیابد.

عارفی بیدار،شبی در ابتدای حالت و راه به حضرت دوست عرضه داشت:

الهی ! راه به تو چگونه است ؟ جواب آمد«به الهام قلبی».

إِرْفَعْ نَفْسَکَ مِنَ الطَّریقِ فَقَدْ وَصَلْتَ؛

1- 1) -هر کس چیزی را دوست بدارد زیاد او را یاد می کند،مجموعه ورام:135/1،باب ذم الدنیا.
2- 2) -من همنشین کسی هستم که مرا یاد کند،الکافی:496/2،باب ما یجب ذکر اللّه،حدیث 4؛بحار الأنوار:342/13،باب 11،حدیث 20.
3- 3) -زمین و آسمان گنجایش تحمل و درک مرا ندارد و لکن قلب بندۀ مؤمن من این گنجایش را دارد،عوالی اللآلی:7/4،حدیث 7.
4- 4) -قلب و دل مؤمن عرش خداوند رحمان است،بحار الأنوار:39/55.